ကၽြန္မက မီပါေမာင္ ..... (သေရာ္စာ)
ကၽြန္မက မီ ပါ ေမာင္ (လင္းယုန္ ေရးသည္။) နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္တြင္ မာတလိနတ္သားတစ္ေယာက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။ အလုပ္႐ႈပ္႐ံုမက စိတ္ပါအညစ္ႀကီး ညစ္ေန၏။ နတ္ျပည္နတ္ဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ဦးစီးဌာနတြင္လည္း ေသာင္းလေျပာင္းထေအာင္ ေမႊေႏွာက္ၿပီးၿပီ။ ဒါလည္း အလုပ္မျဖစ္။ နတ္ျပည္နတ္ဦးေရ သန္းေခါင္စာရင္းဌာနတြင္လည္း ေပရြက္ေပါင္းစံုေအာင္ လွန္ေလွာ႐ွာၿပီးၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ဖုန္အထပ္ထပ္ႏွင့္ေပရြက္ (အဲေလ ... ဘြာေတး ဘြာေတး၊ နတ္ျပည္မွာ ဖုန္မွမ႐ွိတာပဲ။ ေျပာင္းေရးပါ့မယ္)။ ေနာက္ဆံုး ေခ်ာင္က်ိဳေခ်ာင္ၾကား ဘံုက်ိဳဘံုၾကားမွာ ကပ္ေနသည့္ နတ္ဦးေရသန္းေခါင္ စာရင္းမွတ္တမ္းပင္ မက်န္။ ဒါလည္း မေတြ႔။ အခ်ိန္ကလည္း တစတစ ကုန္ေနၿပီ။ သိၾကားမင္းဦးမာဃႀကီး ခိုင္းထားတာ အခ်ိန္မီမၿပီးရင္လည္း အဆူခံ ရဦးမည္။ ဒါက အေၾကာင္းမဟုတ္။ မာတလိတို႔က ခံေနၾကျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းက ဟိုပဥၥသီခနတ္သားႏွင့္ နတ္႐ိုးကိုးေပါက္ ဂေလ႐ိုက္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတာ အျပတ္ခံလို႔ မျဖစ္။ မာတလိတို႔ နတ္ျပည္မွာက လူ႔ျပည္မွာလို ဘီယာဆိုင္မ႐ွိ၊ ေကတီဗြီမ႐ွိ၊ မာဆတ္မ႐ွိ။ ဒီေတာ့ ဒါေလးနဲ႔ပဲ အပန္းေျဖေနရတာ။ အင္း .. ပဥၥသီခ။ နတ္ျပည္၏ ဂီတမွဴး ပဥၥသီခ။ သူက ဂႏၶဗၺအႏြယ္ဝင္ နတ္မ်ိဳးမဟုတ္လား။ အႏုပညာနတ္မ်ိဳးႏြယ္ေလ။ အခု ဦးမာဃႀကီး ႐ွာခိုင္းလိုက္တာလည္း စာေပအႏုပညာ႐ွင္ဘဝက နတ္ျဖစ္လာသူဆိုေတာ့ အေမာင္ပဥၥသီခတစ္ေယာက္ျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းသိေလာက္ေပမည္။ မာတလိတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနေသာ နတ္ဦးေရသန္းေခါင္စာရင္းေပလႊာကို ဖုတ္ခနဲပစ္ခ်လိုက္သည္။ သူရဲ႕ စီးေတာ္ရထားေပၚသို႔ ကတိုက္က႐ိုက္တက္ကာ အျပင္းေမာင္းႏွင ္ထြက္ခြာလာခဲ့ေတာသည္။ ဒီအခ်ိန္ ပဥၥသီခ ဘယ္မွာ ႐ွိဦးမည္ဆိုတာ သူအေသအခ်ာသိ၏။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ပဥၥသီခတစ္ေယာက္ ေဒ၀စၦရာ၏ နန္းေဆာင္ေ႐ွ႕တြင္ သူ႕ေစာင္းႀကီးကို ပိုက္လ်က္ ဖြန္ေၾကာင္ေကာင္းတုန္း ႐ွိသည္။ ပဥၥသီခေ႐ွ႕ ရထားကို ထိုးစိုက္ၿပီး ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ ရထားေပၚသို႔ မာတလိ အတင္းတြန္းတင္၏။ ေျပာေနလို႔လည္း အေၾကာင္းထူးမည္မဟုတ္။ ပဥၥသီခတို႔႔က ဖြန္ၿပီေဟ့ဆို ဘာမွ လွည့္ၾကည့္ တာမဟုတ္။ အသူရာေတြ စစ္လာတုိက္လို႔ နတ္ျပည္ႀကီး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္ရင္ေတာင္ သူက အဖြန္မပ်က္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဇြတ္အတင္းသာ ရထားေပၚဆဲြတင္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္မို႔ ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္းျဖင့္ ပါလာသည္။ ရထားေပၚေရာက္ေတာ့မွ မာတလိတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ေမးရေတာ့၏။ တကယ္ေတာ့ ကိစၥက အေထြ အထူးမဟုတ္။ ႐ွာရခက္ေနတာပဲ ႐ွိသည္။ ဦးမာဃႀကီး ႐ွာခုိင္းသည္က ၾကည္ေအးဆိုေသာ ကေလာင္နာမည္ျဖင့္ စာေရးၿပီး ေသေတာ့ နတ္သားျဖစ္လာသည့္ ဦးၾကည္ေအးႀကီး တစ္ျဖစ္လဲ နတ္သားကို ႐ွာခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မာတလိ႐ွာသမွ် နတ္သားစာရင္းထဲတြင္ ဦးၾကည္ေအးႀကီး တစ္ျဖစ္လဲ နတ္သားကို မေတြ႕။ မာတလိေျပာေတာ့ ပဥၥသီခလည္း ေခါင္းေျခာက္သြားသည္။ သူလည္း ဦးၾကည္ေအး တစ္ျဖစ္လဲ နတ္သားကို မသိ။ သူကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ေျဖသိမ့္ပါသည္။ ဟုတ္တယ္၊ သူက ဖြန္ေၾကာင္ေနခ်ိန္ ခပ္မ်ားမ်ားမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ပဥၥသီခမွာ အႀကံ႐ွိသည္။ အေထြအထူးရယ္ေတာ့မဟုတ္။ သူက ဂီတမွဴးနတ္ဆိုေတာ့ လူျပည့္က ေရာက္ေနေသာ ဟိုဒဂုန္တာရာဆိုသည့္ စာေရးဆရာတစ္ျဖစ္လဲ နတ္သားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းဝင္သည္။ ဒီစာေရးဆရာနတ္သားက မ်က္လံုးအျမင္သာ မေကာင္းတာ။ အတီးအမႈတ္မွာေတာ့ ေကာင္းသည္။ ဒီေတာ့ ပဥၥသီခႏွင့္ အဖဲြ႕က်၏။ ဒါနဲ႔ပင္ မာတလိႏွင့္ ပဥၥသီခတို႔ ဒဂုန္တာရာတစ္ျဖစ္လဲ နတ္သား႐ွိရာ ဗိမာန္သို႔ သြားသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အဆင္သင့္ေတြ႔၏။ ဒီနတ္သားက မ်က္စိသိပ္မေကာင္းေတာ့ ဘယ္မွသြားတာမဟုတ္။ သူ႕အေဆာင္မွသူ ကုတ္ေနၿပီး တီးမွႈတ္ခ်င္မႈတ္ သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာစပ္ေနတာတာမ်ိဳး။ မာတလိလည္း ဒီနတ္သားထံ ကပ္ၿပီး ေမးရသည္။ ဒါေတာင္ သူ႕ေမးသံထြက္လာမွ သူတို႔ေရာက္ေနမွန္းသိတာျဖစ္သည္။ အဲဒီေလာက္အထိ မျမင္တာပင္။ သူ႕အေမးၾကားေတာ့ ဒဂုန္တာရာ တစ္ျဖစ္လဲ နတ္သားလည္း ေခါင္းကမကိုဋ္ကို ခၽြတ္ၿပီး သူ႕ေခါင္းကို သူကုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ႐ွင္းျပသည္။ ဒီလို႐ွိတယ္ ဦးမာတလိရဲ႕တဲ့။ က်ဳပ္သိသေလာက္ေတာ့ ဦးၾကည္ေအး တစ္ျဖစ္လဲ နတ္သားဆိုတာေတာ့ မ႐ွိဘူး။ ေဒၚၾကည္ေအး တစ္ျဖစ္လဲ နတ္သမီးကိုေတာ့ သိတယ္။ လူျပည္မွာ စာေရးဆရာဆိုေတာ့ အဲဒီနတ္သမီးပဲ ျဖစ္မယ္တဲ့။ မာတလိ ဦးေႏွာက္ေျခာက္သြားသည္။ ဦးမာဃႀကီး ေျပာတာက ဦးၾကည္ေအး တစ္ျဖစ္လဲ နတ္သား။ ေနာက္ဆံုး မာတလိ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည္ေအးျဖစ္ၿပီးတာပဲ။ ဦးမာဃဆီေရာက္မွ ၾကည့္႐ွင္းတာေပါ့ဟု။ ဒီနတ္သမီးရဲ႕ ဗိမာန္က မေဝး။ ဒဂုန္တာရာတစ္ျဖစ္လဲ နတ္သား၏ ဗိမာန္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ မာတလိတို႔ အဆင္သင့္သြား၏။ ဒီနားမွာက မင္းေက်ာ္နတ္သားဗိမာန္တို႔၊ ေသာ္တာေဆြနတ္သားဗိမာန္တို႔၊ ေဒၚအမာနတ္သမီးဗိမာန္တို႔၊ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္နတ္သမီးဗိမာန္တို႔ စသည္ျဖင့္လည္း တန္းစီၿပီး ႐ွိေနၾကသည္။ (စာေရးဆရာေတြ ေသရင္ နတ္ျပည္ေရာက္တာေတာ့ ေသခ်ာၿပီ ခင္ဗ် … အဟိ) မာတလိတို႔လည္း ေဒၚၾကည္ေအးတစ္ျဖစ္လဲ ၾကည္ေအးနတ္သမီးဗိမာန္သို႔ သြားသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ေသာ္တာေဆြနတ္သားက ေရာက္ေနေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ေအာ္ … သူတို႔ကလည္း ဘာလိုလိုလား မသိ။ ထားေတာ့။ မာတလိတို႔လည္း လိုရင္းအတုိင္းပဲ ဦးမာဃေခၚခုိင္းတာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာကာ ေခၚလာလုိက္ေတာ့သည္။ ဦးမာဃေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ သိၾကားမင္းႀကီးက ဗႏၶဳကဗၺလာ ျမတက္ဘလိြဳင္ႀကီးဖြင့္ကာ နတ္မႈကြန္ယက္ ႀကီးသံံုးၿပီး ဟီလာထေနသည္။ ေသခ်ာၿပီ။ ဦးမာဃႀကီး လူ႔ျပည္က ဟာသပိုစ့္ေတြကို ၾကည့္ေနတာပဲ ျဖစ္ရမည္။ မာတလိက သတင္းပို႔သည္။ ၾကည္ေအးတစ္ျဖစ္လဲ နတ္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း။ သို႔ေသာ္ ဦးၾကည္ေအးနတ္မဟုတ္၊ ေဒၚၾကည္ေအးနတ္သမီး ျဖစ္ေနေၾကာင္္းပါ ေျပာရသည္။ ဦးမာဃႀကီးလည္း မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ ငါ့ နတ္မႈကြန္ယက္က ပို႔စ္ေတြမွာ တက္တာေတာ့ ဦးၾကည္ေအးလို႔ပါဟု။ သူ႕တက္ဘလိြဳင္ႀကီးကို အသဲအသန္ငံု႔ၾကည့္ ၿပီး နတ္မႈကြန္ယက္တြင္ ၾကည္ေအးဆိုေသာ စာလံုး ႐ိုက္ထည့္ၾကည့္သည္။ ေတြ႕ပါၿပီ။ အဟုတ္ပင္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။ ဦးမာဃ စိတ္တိုသြားသည္။ ဘယ္အေကာင္က လက္ကျမင္းၿပီး ၾကည္ေအးကို ဦးၾကည္ေအး လုပ္သည္မသိ။ ေနာက္ၿပီး ႐ွက္လည္း ႐ွက္သြားသည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္သည္။ သူကလည္း နတ္မႈကြန္ယက္မွာ တက္သမွ် ယံုမိသကိုး။ သို႔ေပမယ့္ သိတဲ့အတိုင္းပင္။ သိၾကားတို႔ အိေျႏၵကို ဆယ္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဦးမာဃႀကီး နတ္သဘင္အစည္းအေ၀း ေခၚသည္။ နတ္ေတြစံုေတာ့ ဦးမာဃႀကီးက လည္ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္႐ွင္းၿပီး ကိစၥကို ႐ွင္းျပသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၾကည္ေအးနတ္သမီးမွာ တရားခံျဖစ္သြားရ႐ွာသည္။ ဦးမာဃႀကီး တင္တဲ့ စဲြခ်က္က အခုအခါ လူ႔ျပည္တြင္ “မီ” ဆိုေသာ ႐ုပ္႐ွင္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အခ်င္းမ်ားေနၾကသည္။ အဓိက,က ထို႐ုပ္႐ွင္ထဲတြင္ မင္းသမီးျဖစ္သူက တစ္ကားလံုးေဆးလိပ္ေသာက္၏။ ထိုေဆးလိပ္ေသာက္ေသာ ပံုမ်ားကိုလည္း ႐ုပ္႐ွင္ပိုစတာတြင္ သံုးသည္။ ဒါကို လူေတြက ကန္႔ကြက္ၾကသည္။ လူငယ္ေတြ အတုယူမွားေစမည့္ ထိုေဆးလိပ္ေသာက္ပံုမ်ားကို ႐ုပ္႐ွင္ထဲ ႐ိုက္ျပရသလားဟု။ လူ႔ျပည္တြင္ ထိုကိစၥဆူညံ ပြက္ေလာ႐ိုက္ေနသည္။ ထိုကိစၥက ဦးမာဃ၏ တက္ဘလိြဳင္ထဲေရာက္လာသည္။ နတ္ျပည္က ျမင့္ေတာ့ အင္တာနက္လိုင္းက လည္းေကာင္းသည္။ ဒီေတာ့ လူ႔ျပည္တြင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဦးမာဃႀကီး ခ်က္ခ်င္းသိသည္။ ေနာက္ေတာ့ လူ႔ျပည္က ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဦးမာဃႀကီးတစ္ေယာက္ ျမေက်ာက္ဖ်ာတင္းတာကို ေစာင့္ေနစရာမလိုေတာ့။ တက္ဘလိြဳင္တြင္ “တေတာင္ေတာင္” ႏွင့္ အခ်က္ေပးလာသည္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္႐ံုသာ။ အခုလည္း မီကိစၥက ဦးမာဃႀကီး တက္ဘလိြဳင္ထဲပါ ေရာက္လာသည္။ ဦးမာဃႀကီး စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ဒီကိစၥက အျခား နတ္သားေတြ၊ နတ္သမီးေတြဆီလည္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ေတာ့မည္။ ဒါဆိုလွ်င္ နတ္ျပည္ႀကီးလည္း လူျပည္ႀကီးကဲ့သို႔ ပြက္ေလာ႐ိုက္ဦးမည္။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ အျဖစ္မခံႏုိင္။ အခုကိစၥမွာ တာ၀န္အ႐ွိဆံုးက ဒီမီရဲ႕ အဓိက စာေရးသူပဲဟု ဦးမာဃစဥ္းစား မိ၏။ ဟုတ္သည္ေလ။ သူသာ ဝတၳဳထဲတြင္ ဒီေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ အခန္းေတြ ထည့္မေရးလွ်င္ ဟိုမင္းသမီေလးလည္း ေဆးလိပ္ေသာက္ျပမွာ မဟုတ္။ ဒီေတာ့ သူသည္သာ ဒီကိစၥ၏ တရားခံျဖစ္၏။ ဒါမ်ိဳး လူေတြ၊ အဲ … ေနာက္ဆံုး နတ္ေတြပါ အတုယူမွားေစမည့္ ကိစၥမ်ိဳးကို ဦးမာဃတို႔ မႀကိဳက္။ ဒါက အကုသိုလ္အလုပ္္ပဲဟု သတ္မွတ္သည္။ ဒီေတာ့ ဒီဝတၳဳကို ေရးခဲ့ေသာ နတ္သား၊ အဲေလ ... နတ္သမီးကို အျပစ္ေပးရမည္။ လူ႔ျပည္တြင္ ဒီလို အကုသိုလ္ကို လုပ္လာၿပီး နတ္ျပည္မွာ နတ္လာျဖစ္ေနလို႔မရ။ ဟိုမင္းသမီးေလးဆိုလည္း က်န္းမာေရးသံတမန္ ျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္ျပရမလားဆိုၿပီး အေျပာခံေနရတာ မဟုတ္လား။ အခုလည္း ၾကည္ေအးနတ္သမီးက ႐ွင္းျပပါသည္။ ဒါက နတ္သမီးမျဖစ္ခင္ လူ႔ဘဝစာေရးဆရာ အျဖစ္တုန္းက ေရးခဲ့တာပါ။ အခုမွ လူ႔ျပည္က ႐ုပ္႐ွင္သမားေတြ သူတို႔ဟာသူတုိ႔ ဇာတ္လမ္းေကာင္းေတြ မဖန္တီးတတ္တာ ေၾကာင့္ အရင္ဇာတ္လမ္းေတြကို ျပန္ယူ႐ိုက္လို႔ ျဖစ္ရတဲ့ကိစၥဟု။ ေနာက္ၿပီး တကယ္ဆို သူက ေဆးလိပ္ေသာက္တာေလး ေရးခဲ့တာပါ။ ဟိုေသာ္တာေဆြနတ္ဆို ေဆးလိပ္တင္မက ထန္းရည္ေရာ၊ အရက္ေရာေသာက္တာေတြလည္း ေရးတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ၾကက္တိုက္တာကအစ ေရးျပခဲ့သည္။ ဟိုဒဂုန္တာရာနတ္ဆိုလည္း သူ႔မီကဲ့သို႔ပင္ ေမဆိုၿပီး သူ႔အရင္ကို ေရးခဲ့ေသးသည္မဟုတ္လား။ ဒါေတြကို အလီဘိုင္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးမာဃႀကီးက မရ။ သူ႔ဘက္မွ နတ္မႈကြန္ယက္ႀကီးတစ္ခုလံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္ အျပစ္တင္ၾကတာေတြက သက္ေသ႐ွိသည္။ ဒီလို သူတင္ကိုယ္တင္ျဖစ္ေနၾကေတာ့ နတ္သဘင္အစည္အေဝးပဲြလာ နတ္မ်ားလည္း အျမင္ေတြကဲြ ကုန္ၾကသည္။ အျပစ္ေပးသင့္တယ္ … အျပစ္မေပးသင့္ဘူးဟုျဖစ္၏။ အစည္းအေဝးမွာတင္ ျငင္းၾကခုံၾကႏွင့္ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ကုန္၏။ ထိုစဥ္ ဦးမာဃႀကီး၏ တက္ဘလိြဳင္ႀကီးက “တေတာင္ေတာင္” ႏွင့္ ေတာင္လို႔မဆံုး ေအာင္ျမည္လာသည္။ ဦးမာဃႀကီး အလ်င္အျမန္ဖြင့္ၾကည့္သည္။ အလို … အံ့ဖြယ္ပါတကား။ ခုနေလးကမွ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ေျပာေနၾကတဲ့ လူ႔ျပည္က ဟာေတြ။ အခုေတာ့ မီကို ေထာက္ခံေနၾကျပန္ပါေရာလား။ ေထာက္ခံတာမွ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ်ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ဆို “we stand with ...” ေတြေတာင္ ပလူပ်ံေနသည္။ ဦးမာဃႀကီး ဘာလုပ္မယ္မသိ။ ကလယ္ကလယ္ျဖစ္သြားသည္။ ထို ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ပဲ ၾကည္ေအးနတ္သမီးကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ စာေရးဆရာအျဖစ္က နတ္ျဖစ္လာသည္ပဲ။ ဒီေလာက္ဆိုေပါက္သည္။ ၾကည္ေအးနတ္သမီး မ်က္ရည္ကို ညွစ္ထုတ္လိုက္၏။ မ်က္ႏွာကို သနားစဖြယ္ညိဳးငယ္လိုက္၏။ အသံကို တုန္ရီေနေအာင္လုပ္ၿပီးေျပာသည္။ ဒါဟာ အႏုပညာအရ ေရးခဲ့တာပါ၊ ေငြေၾကးအရ မဟုတ္ပါဘူး ... ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ ေပၚလြင္ေအာင္ပါ စသည္ျဖင့္။ ဒါေပမယ့္ စကားကို ဆံုးေအာင္မေျပာ။ စကားမဆံုးခင္ အီခနဲရိႈက္ကာ မ်က္ရည္ေတြ အေထြးလုိက္က် ျပလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္အဝိုင္းသားႏွင့္ ဦးမာဃႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ႐ိႈက္သံေလးစြက္လ်က္ တစ္ခြန္းတည္း ေျပာလိုက္သည္။ “ကၽြန္မက မီပါ ေမာင္” ဟု။ နတ္သဘင္အစည္းအေဝးတစ္ခုလံုး ဟင္ခနဲ … ဟာခနဲ ေတြသြားသည္။ ၾကည္ေအးနတ္သမီးေလးခဗ်ာ သနားစရာပါလားဆိုကာပင္။ ဦးမာဃႀကီးေတာင္ မ်က္ရည္လည္သြားမိသည္။ သြားၿပီ။ ငါမွားပါပေကာလားေပါ့။ ၾကည္ေအးနတ္ သမီေလးကို ၾကည့္ပါအံုး။ သနားကမားေလးနဲ႔ သူခဗ်ာ သပ္သပ္ခံရတာ။ ငါဘယ္သို႔ ဆံုးျဖတ္ရပ။ သို႔ကလို ဦးမာဃႀကီးရဲ႕အၾကည့္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ လိုက္လံအကဲခတ္ေနေသာ ေသာ္တာေဆြနတ္ သားမွာေတာ့ အူႏုကၽြဲခတ္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဦးမာဃႀကီးအေၾကာင္းကလည္း သိတယ္မဟုတ္လား။ ဟိုတစ္ခါ နတ္သားေလးပါး ဗိမာန္အလယ္မွာ နတ္သမီးတစ္ပါး ေပၚလာတုန္းက သူရထုိက္တယ္ … ငါရထုိက္တယ္ အျငင္းပြားေနတုန္း ဦးမာဃႀကီးပဲ ဝင္အုပ္သြားတာ။ ထိုဘဲႀကီးဇက ေသးတာမဟုတ္။ ေသာ္တာေဆြနတ္သားမွာ အူႏုကၽြဲခတ္ရေတာ့သည္။ ၾကည္ေအးနတ္သမီးမွာျဖင့္ ထင္ေပၚခ်င္ေတာ့ လူ႔ျပည္က မီဂယက္ နတ္ျပည္အထိတက္လာရသည္ပင္။ ..............။
