ေက်ာ္ေအာင္-ျမစ္ကမ္းေပၚကစက္႐ံုကေလး အပိုင္း(၃)[ဘာသာျပန္အခန္းဆက္ဝတၳဳ႐ွည္]
ေက်ာ္ေအာင္ - ျမစ္ကမ္းေပၚကစက္႐ံုကေလး [ဘာသာျပန္အခန္းဆက္ဝတၳဳ႐ွည္] အပိုင္း ( ၃ ) …………. (ဂ) မဂၢီသည္ သူ႔အေမ အခန္းသို႔တန္းသြားသည္။ အခန္းထဲေရာက္လွ်င္ ေသတၱာတစ္ခုထဲမွ ကတ္ေၾကးတစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဧရာမကတ္ေၾကးႀကီးပါလား။ ‘ဒါကဘာလုပ္မလို႔လဲ မဂၢီ’ ပါးစပ္က အေျဖမေပး။ လက္ေတြ႕အေျဖကား မဂၢီသည္ သူ႔နဖူးထက္မွ ဆံပင္တစ္ဆုပ္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ အျခားလက္တစ္ဖက္ထဲမွ ကတ္ေၾကးႀကီးႏွင့္ “ရွီး” ခနဲကိုက္ျဖတ္လိုက္ ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ‘အိုး ဒုကၡပါပဲမဂၢီ၊ နင္ေတာ့ အႀကိမ္းခံရေတာ့မွာပဲ၊ ေဟ့…ေဟ့ဆက္ၿပီးမျဖတ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္’ တြမ္အလန႔္တၾကားျဖစ္သြားသည္။ တြမ္၏စကားမဆုံးေသးမီမွာပင္ “ရွီး”ဟူေသာ ကတ္ေၾကးျဖတ္သံေနာက္ထပ္ ၾကားရျပန္ သည္။ ‘ဟင္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေအး ေကာင္မေလးလုပ္ေနတာ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ သူ႔႐ုပ္က ရယ္စရာ ျဖစ္ေနၿပီ’ ‘လာပါဦး တြမ္ရဲ႕၊ ငါ့ကိုျဖတ္ေပးစမ္းပါဦး’ မဂၢီ၏အသံသည္ တုန္ေနသည္။ ထို႔အတူ သူ႔စိတ္သည္လည္းတုန္လႈပ္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ထဲ တြင္ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း သူလုပ္ခ်င္သည္ကို ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္စိတ္ျပင္းျပသည္။ သူ႔သတၱိကိုလည္း သူ အံ့ဩေနသည္။ အ႐ြဲ႕တိုက္ရဲသည့္သတၱိမဟုတ္လား။ ‘နင္ေတာ့ အေဆာ္အတီး ခံရေတာ့မွာပဲ’ တြမ္ကဆိုသည္။ ‘ျမန္ျမန္လုပ္ပါ ဟဲ့’ မဂၢီ၏အသံသည္ ပို၍တုန္လာသည္။ မည္းေမွာင္ေနသည့္ မဂၢီ၏ဆံပင္အုပ္အုပ္သည္ လက္ယားခ်င္စရာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တြမ္ သည္ လက္ယားယားႏွင့္ ရွီးခနဲ ရွီးခနဲ တစ္ဆုပ္ၿပီးတစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ ျဖတ္ခ်လိုက္သည္။ ၾကမ္းေပၚ တြင္ကား မဂၢီ၏ဆံပင္တို႔အပုံလိုက္ အပုံလိုက္က်လာၾကသည္။ မဂၢီသည္ ဆံပင္ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရပ္ေနသည္။ သူ႔ေျခရင္း၌ ဆံပင္ျဖတ္ စမ်ားအပုံလိုက္ျပန႔္ေနသည္။ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္လာခ်င္သလိုလို၊ တစ္မ်ိဳးႀကီးပင္။ သို႔ေသာ္ လည္း ယခုမွ ေပါ့သြားသည္ကိုကား သတိထားမိသည္။ မြန္းက်ပ္ေနေသာ ေတာအုပ္အလယ္မွ လြင္ တီးျပင္သို႔ ထြက္လာရသူလိုျဖစ္လာသည္။ ယခုမွ ေလကိုဝဝရွဴ၍ရလာသည္။ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ခုစလုံး ေပါ့ပါးလာသည္ဟုထင္မိသည္။ ‘မဂၢီ ဟား ဟား’ တြမ္သည္ မဂၢီကို ေရွ႕မွၾကည့္သည္။ ေဘးမွၾကည့္သည္။ တစ္ဖန္ေနာက္မွၾကည့္သည္။ ၾကည့္ ရင္းပင္တြမ္သည္ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္လာသည္။ ထိုေနာက္ တဟားဟားရယ္သည္။ ‘ဟား ခုမွ လွသေဟ့။ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။ ငါေတာ့ နင့္ျမင္ရင္ ရယ္ခ်င္လာတယ္။ ဘယ္လိုပုံပန္း ႀကီးလဲဟာ။ နင့္ကိုနင္ မွန္ထဲျပန္ၾကည့္စမ္း၊ တို႔ေက်ာင္းနားမွာ အ႐ူးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔ဆိုရင္ တို႔က ခဲနဲ႔ေပါက္၊ ေျပာင္ျပနဲ႔ စၾကတယ္။ နင္လည္း သူနဲ႔တူခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာၿပီ’ မဂၢီသည္ တြမ္၏စကားကိုၾကားလွ်င္ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ မဂၢီ၏ဆႏၵမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ သည္။ သူ႔ေခါင္းထက္က ဆံပင္သည္ သူ႔ကိုဒုကၡေပးသည္။ ဤဆံပင္ကိုပင္ အေမက တတြတ္တြတ္ ရန္လုပ္သည္။ အေဒၚမ်ားက အျပစ္တင္သည္။ ယခုလို အ႐ြဲ႕တိုက္ကာ တိခနဲျဖတ္ခ်လိုက္ရသျဖင့္ သူ႔ အေမႏွင့္ သူ႔အေဒၚမ်ားအေပၚ ေအာင္ပြဲခံလိုက္ၿပီဟု သူထင္သည္။ သူ႔ေခါင္းထက္က ဆံပင္ကိုကား မလွေစခ်င္႐ိုးအမွန္ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာကိစၥျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူျဖစ္ေစ ခ်င္သည့္ဆံပင္ႏွင့္ မဂၢီကား တစ္မ်ိဳး။ ယင္းမွာ သူ႔ကိုအမ်ားက အင္မတန္လိမၼာပါးနပ္တဲ့ ကေလးမ ကေလးပဲဟုအထင္ေရာက္ေစလိုျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ဆံပင္ကိုၾကည့္၍ ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္ ေျပာသည္ကိုသူမခံခ်င္။ အေဝဖန္မခံခ်င္။ ယခုကား သူ႔ကိုၾကည့္ကာ တြမ္တစ္ေယာက္ရယ္ေမာေန ၿပီ။ အ႐ူးႏွင့္တူသည္ဟု တြမ္ကဆိုေနၿပီ။ ယခုမူ ခုတ္ရာ တျခား၊ ရွရာတျခား ျဖစ္ေနၿပီ။ သို႔ႏွင့္မဂၢီသည္ မွန္ေရွ႕ေရာက္သြားသည္။ မွန္ေရွ႕တြင္ေရွ႕ေနာက္လွည့္ကာ သူ႔ကိုယ္သူ ၾကည့္ သည္။ တြမ္ကား ယခုမွပို၍ရယ္ေနသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ မဂၢီသည္ ပါးကေလးမ်ား နီရဲလာသည္အထိ ရွက္ေသြးျဖန္းလာသည္။ ‘ဟား ဟား မဂၢီ၊ နင္ခု ထမင္းစားဆင္းရေတာ့မယ္။ ဒုကၡပါပဲကြာ’ ‘ငါ့ကိုမရယ္နဲ႔ေဟ့ တြမ္’ မဂၢီ၏အသံသည္ တုန္လာသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္ပင္ ေဒါသျဖစ္လြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္ပူတို႔ စီး က်လာသည္။ ‘ေဟး ေဟး စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဟယ္။ ဒါ့ျဖင့္ အစက ဘာလို႔ဒီဆံပင္ေတြကိုျဖတ္ပစ္လိုက္သလဲ။ ကဲ ငါသြားေတာ့မယ္၊ ဆာလွၿပီ။ မီးဖိုကဟင္းနံ႔ရတယ္ေဟ့’ ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ တြမ္သည္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းသြားသည္။ မဂၢီတစ္ေယာက္သာလွ်င္ စိတ္မခ်မ္းမေျမ့ျဖစ္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သည္လိုစိတ္ဆင္းရဲရျခင္းကား မဂၢီအဖို႔ မဆန္းပါ။ ေန႔စဥ္ ႏွင့္အမွ် အားငယ္ရ၊ စိတ္ညစ္ရလြန္းသျဖင့္ ထုံေနပါၿပီ။ ယခုကား သူ႔ေခါင္းထက္တြင္ ဆံပင္ပါးေလး ႏွင့္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာျပန္ၿပီ။ ‘မဂၢီေလးေရ၊ ခုပဲ ေအာက္ကိုဆင္းခဲ့ေတာ့ေဟ့’ ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ကီဇီယာတစ္ေယာက္ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာသည္။ ‘ဘုရားေဟ့…ဟဲ့ မဂၢီဘာလုပ္လိုက္သလဲ။ ဒီလိုကေလးမ်ိဳး ငါမေတြ႕ဖူးပါဘူးဟယ္’ ‘မေျပာနဲ႔ ကီဇီယာ…ေတာ္ေတာ့၊ သြား…ထြက္သြား။ ကြၽန္မထမင္းမစားခ်င္ေတာ့ဘူး’ မဂၢီေဒါသျဖစ္လာသည္။ ‘အင္းေလ တို႔မ်ားဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီသတင္းကိုေတာ့ ထမင္းဝိုင္းကို ပို႔ လိုက္ရမွာပဲ’ ဤသို႔ျဖင့္ ခဏၾကာသြားသည္။ ဆယ္မိနစ္ခန႔္အၾကာ၌ တံခါးဝတြင္ ျပဴဝင္လာေသာ တြမ္၏ ေခါင္းကိုေတြ႕ရသည္။ ‘မဂၢီ နင္ဘာျဖစ္ေနလဲ၊ ေကာင္မေလး သိပ္ဆိုးတာပဲ။ ဘာလို႔ထမင္းလာၿပီးမစားတာလဲ။ ေအာက္မွာကြာစားစရာေတြ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ အေမကလည္း နင္ဆင္းခဲ့ရမယ္တဲ့။ အလကား ဘာ လို႔ငိုေနရတာလဲ၊ နင္သိပ္ဆိုးတာပဲ’ အမယ္ေလး၊ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ခံျပင္းစရာေကာင္းလိုက္တာ။ တြမ္ကိုၾကည့္ပါဦး။ သူ႔အသံက သိပ္မာတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ငါ့ကို သံေယာဇဥ္မရွိသလိုပဲ။ သူငိုတယ္ဆိုရင္ ငါ့မွာ သူနဲ႔အတူတူေရာၿပီး ငိုခဲ့ ရတယ္။ အင္း ထမင္းပြဲကလည္း သိပ္ေကာင္းဆိုပဲ။ ငါလည္းဆာလာၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း တြမ္သည္ မဂၢီထင္သလို မတင္းမာလွပါ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ မဂၢီ၏ အပါးသို႔ တိုး သြားကာ ေခါင္းခ်င္းအပ္လ်က္ ႏွစ္သိမ့္စကားဆိုပါသည္။ ‘ဆင္းလာခဲ့ပါလား မက္ဆီရယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ငါစားၿပီးေတာ့နင့္ဖို႔ ပူတင္းယူလာခဲ့ရ မလား’ ‘ယူ…ယူခဲ့’ ‘ေအး…ေကာင္းၿပီ’ တြမ္ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ‘ဒါေပမဲ့ နင္ဆင္းလာမယ္ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟ။ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြလည္းအမ်ားႀကီးပဲ။ စားစရာအစုံပဲကြာ…သိလား’ မဂၢီ၏မ်က္ရည္စတို႔သည္ ထိုအခိုက္အတန႔္အတြင္းမွာပင္ခန္းေျခာက္စျပဳလာသည္။ တြမ္၏ ၾကင္နာယုယသံေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈရလာသည္။ ၿပီးေတာ့ စားစရာေတြ အစုံပဲတဲ့၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြေရာ၊ သစ္သီးေတြေရာ…။ (ဃ) မဂၢီသည္ဆံပင္ပုံအလယ္မွ ျဖည္းျဖည္းထသည္။ ထိုေနာက္ ေအာက္ထပ္သို႔ျဖည္းညင္းစြာ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ထမင္းစားခန္းဝ ေရာက္လွ်င္ တံခါးေပါင္ကိုမွီကာ အခန္းထဲသို႔ေခ်ာင္း၍ ၾကည့္ သည္။ တြမ္ႏွင့္လူစီကို ထမင္းစားပြဲ၌ ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကားတြင္ေနရာတစ္ခု လပ္ ေနသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ပူတင္းပန္းကန္မ်ား။ ပူတင္းကိုျမင္သည့္အခါ သြားေရယိုလာသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ အခန္းထဲသို႔ စြတ္ခနဲဝင္ကာ ကုလားထိုင္လြတ္၌ ဝင္၍ထိုင္လိုက္သည္။ မဂၢီဝင္လာသည္ကိုျမင္လွ်င္ မစၥက္တူလီဗာသည္ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ အသံကား အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း။ ထိုအခါမ်က္လုံးေပါင္းမ်ားစြာတို႔သည္ မဂၢီဆီသို႔ေရာက္သြားၾက သည္။ ထိုမ်က္လုံးတို႔၏ ဒဏ္ကိုခံရသည့္အခါ မဂၢီ၏ပါး၊နားတို႔ ထူပူသြားသည္။ ‘ဟဲ့ ဒီကေလးမေလးက ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ’ ဦးႀကီးဂလက္က ေမးသည္။ ဦးႀကီးဂလက္သည္ ၾကင္နာတတ္သူျဖစ္သည္။ သူ႔ဆံပင္မ်ား ကားျဖဴေနၿပီ။ ‘ဟဲ့ လမ္းေပၚက ဆြဲေခၚလာတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မ်ားျဖစ္ေနသလား ကီဇီယာရယ္’ ‘သူ႔ဆံပင္သူျဖတ္လာတာေလ’ မစၥက္တူလီဗာက တိုးတိုးအေျဖေပးလိုက္သည္။ သူကား ရယ္ရယ္ေမာေမာပင္။ ‘ဒီမိန္းကေလးမ်ိဳး ခင္ဗ်ား မေတြ႕ဖူးဘူးနဲ႔တူတယ္’ ‘အိုကြယ္ ကေလးမႏွယ္၊ မင္းကိုမင္း အ႐ုပ္ဆိုးေအာင္၊ လူရယ္စရာျဖစ္ေအာင္ လုပ္လာတာ ကိုးကြယ့္’ ဤသည္မွာ ဦးေလးပူးလက္၏ မွတ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ သူ႔တစ္သက္တာတြင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် ရက္ရက္စက္စက္ ဤသို႔ခ်ိဳးဖဲ့ေျပာခဲ့ဖူးသူမဟုတ္။ ‘ရွက္စရာ ေအ’ ေဒၚႀကီးဂလက္၏ အသံကား အစူးရွဆုံး၊ အက်ယ္ေလာင္ဆုံးျဖစ္သည္။ ‘ကိုယ့္ဆံပင္ကိုယ္ျဖတ္တဲ့ ဒီလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးဆိုရင္ နာနာ႐ိုက္ဆုံးမ။ ၿပီးေတာ့ ေရနဲ႔ေပါင္ မုန႔္ပဲေကြၽးဖို႔ေကာင္းတယ္။ လူႀကီးေတြ ထမင္းဝိုင္းထဲ ထည့္ၿပီးစားခိုင္းဖို႔ေတာင္ မေကာင္းဘူး’ ‘ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္’ သူ႔မိန္းမ အဆိုကို သူ႔ေယာက္်ားဦးႀကီးဂလက္က ေထာက္ခံျပန္သည္။ တစ္ဖန္ ဤသို႔လည္း ကလိစကားေျပာေသးသည္။ ‘ေအးကြယ့္၊ မဂၢီကို ေထာင္ထဲပို႔လိုက္၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူတို႔က ဆံပင္တစ္ေမြးမွမက်န္ ေအာင္ရိတ္ပစ္လိုက္ၾကလိမ့္မယ္’ ‘ဟုတ္ပါ့ရွင္၊ အခုမွ မဂၢီဟာ ဂ်စ္ပဆီမေလးနဲ႔ပိုၿပီး တူလာတယ္။ အင္း…သူ႔အသားက သိပ္ ညိဳတာပဲ၊ ကုသိုလ္ပဲေပါ့ရွင္။ ဒီလိုသာ အသားညိဳလို႔ကေတာ့ သူ႔ဘဝမွာ အခက္အခဲ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ ဦးမွာပဲ’ မစၥက္ပူးလက္၏အသံမွာ က႐ုဏာသံပါသည္။ ‘ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ သူ႔အေမ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ဒုကၡေပးမယ့္ လူဆိုးမေလးပါရွင္’ မစၥက္တူလီဗာသည္ မ်က္ရည္ႏွင့္မ်က္ခြက္ျဖစ္လာသည္။ သူတို႔အားလုံးသည္ မဂၢီအေၾကာင္းကို မလိုတမာေျပာေနၾကသည္။ အစတြင္ကား မဂၢီေဒါသထြက္သည္။ တြမ့္စိတ္ထဲတြင္မူ မဂၢီ သတၱိရွိသည္။ အ႐ြဲ႕တိုက္ရဲသည္၊ အာခံရဲသည္ဟုထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္- ‘ငါမေျပာလား မဂၢီ၊ နင္ေတာ့ ဒုကၡေတြ႕ေတာ့မွာပဲလို႔’ဟု တိုးတိုးေျပာသည္။ တြမ္၏စကား မွာ ႐ိုး႐ိုးသားသား ထြက္လာသည့္စကား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မဂၢီစိတ္ထဲတြင္မူ တြမ္သည္ သူ အရွက္ရသျဖင့္ ဝမ္းသာေနသည္ဟု ထင္လာသည္။ ေစာေစာက ရွိခဲ့ေသာ သတၱိတို႔ မဂၢီထံမွ ထြက္ ေျပးကုန္ၾကၿပီ။ မဂၢီသည္ ထိုင္ရာမွထကာ အေဖ့ရင္ခြင္သို႔ ေျပးဝင္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အေဖ့ပခုံးထက္၌ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ရႈိက္ေနသည္။ ‘အိုကြယ္သမီးကလဲ၊ သမီးကို ဒုကၡေပးတဲ့ ဆံပင္ပဲဟာ ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ ေကာင္းတာေပါ့ ကြယ္။ မငိုပါနဲ႔ကြယ္၊ ငါ့သမီးဘက္က အေဖရွိပါတယ္’ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းသည့္ စကားမ်ားလဲ၊ ၾကင္နာမႈအျပည့္ပါသည့္ စကား မ်ားလဲ။ သူ႔အေဖသည္ လူပုံအလယ္တြင္ သူ အရွက္ရေနစဥ္ ေရွ႕မွ မားမားရပ္ကာ ကယ္တင္ခဲ့သည္။ ဤအခိုက္အတန႔္ကို မဂၢီဘယ္ေတာ့မွမေမ့။ မဂၢီရင္ထဲတြင္ အေဖ၏ ၾကင္နာမႈကိုအစဥ္သတိရေန သည္။ ေနာင္အခါတြင္ အမ်ားက သူ႔အေဖသည္ သားသမီးမ်ား၏ ေနေရးထိုင္ေရးတြင္ အေကာင္း ဘက္ကတစ္ခုမွ် မလုပ္ခဲ့ဟု ေျပာၾကသည့္အခါတိုင္း ထိုစကားမ်ားကို သတိရေနမိသည္။ ၈။ တူလီဗာ၏ စိတ္ဓာတ္ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ ကေလးမ်ားကို အျပင္ဘက္ ၿခံဆီသို႔ဆင္း၍ ကစားေနၾကရန္ မစၥက္ တူလီဗာက လႊတ္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တူလီဗာသည္ မစၥတာဒီအင္ႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်ေနသည္။ ‘ကဲ မစၥတာတူလီ ဗာ၊ တြမ္အတြက္ ခင္ဗ်ားအစီအမံကို ေဟာဒီကသူ႔ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြ သိေအာင္ ေျပာျပဦးမွ ေပါ့။ ဟုတ္ရဲ႕မဟုတ္လား’ ‘ေကာင္းၿပီေလ’တူလီဗာ၏ အသံသည္ ျပတ္သားသည္။ ‘က်ဳပ္အႀကံအစည္ကိုေျပာျပဖို႔ ဝန္မေလးပါဘူး။ တြမ္ကို မစၥတာ စတယ္လင္းဆီပို႔ၿပီး စာသင္ေစဖို႔ စီစဥ္ၿပီးၿပီ။ စတယ္လင္းဆိုတာ ေနာ္တန္က ခင္ႀကီးတစ္ပါးခင္ဗ်။ သိပ္ၿပီးေတာ္တဲ့လူဆိုပါေတာ့။ အဲ တြမ္ကိုစာသင္ေပးမွာကသူပဲ’ အားလုံး အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။ ‘ဘာျဖစ္လို႔ ခင္ႀကီးဆီလႊတ္ၿပီး စာသင္ေစရမွာလဲ’မစၥတာ ပူးလက္၏မေက်နပ္သံျဖစ္ သည္။ ‘ခင္ဗ်ား ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီး ကုန္မွာေပါ့ တူလီဗာရယ္’ ဤကား မဂၢီဘာဒီအင္၏ အဆိုျဖစ္ သည္။ ‘အဲဒီ ခင္ႀကီးက ဂ်ဳံကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဂ်ဳံေကာင္း ဂ်ဳံညံ့ဆိုတာ ခြဲျခားတတ္ေအာင္ သင္ေပး မွာတဲ့လား’ မစၥတာဂလက္ကား ဘာအေၾကာင္းျဖစ္ျဖစ္ ရယ္စရာျဖစ္ေအာင္ေျပာတတ္သည္။ ‘ကြၽန္မလည္း နည္းနည္းေျပာပါရေစလား။ ကြၽန္မဆိုတာကစကားေျပာခဲလွသား။ ဒီမွာ ကြၽန္မေမးစမ္းပါရေစဦး၊ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့အဆင့္အတန္းကိုေက်ာ္ၿပီး ကေလးကို ပညာသင္ေစေတာ့ ဘာမ်ားထူးၿပီးအက်ိဳးရွိမွာမို႔လဲ’ ေဒၚႀကီးဂလက္ကေမးသည္။ ‘ဘာမ်ားထူးမွာလဲ…ဟုတ္လား’ တူလီဗာသည္ ေဒၚႀကီးဂလက္ကိုမၾကည့္ဘဲ ေယာက္်ားပရိသတ္ဘက္သို႔သာ မ်က္ႏွာမူကာ သူ႔စကားကိုဆက္သည္။ ‘ဒီမွာဗ်၊ ကြၽန္ေတာ့္သား တြမ္ကို စက္႐ုံအလုပ္ထဲ သြင္းေပးဖို႔နည္းနည္းေလးမွ စိတ္မကူးဖူး ဘူး။ အဲဒါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္ထားတယ္။ သူ႔ကိုတျခား အသက္ေမြးမႈတစ္ခုခုေပးမယ္။ သူ႔ကို ပညာသင္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လုပ္ငန္းမွာ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက အကူအညီေပးေစမယ္။ ေရွ႕ေနေရွ႕ ရပ္ေတြနဲ႔ဆက္ဆံတဲ့အခါ သူ႔အကူအညီလိုမယ္။ အဲသလိုေပါ့ဗ်ာ’ ေဒၚႀကီးဂလက္ ပါးစပ္မွစုတ္သပ္သံထြက္လာသည္။ စုတ္သပ္သံသည္ သေရာ္သံႏွင့္ သနား သံတို႔ ေရာယွက္ကာ ထြက္လာသည့္အသံျဖစ္သည္။ ‘ဒါမ်ိဳးက တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ေတာ့ေကာင္းတာေပါ့’ ‘ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာလဲ’ မစၥတာဂလက္ကေမးျပန္သည္။ ‘တစ္ႏွစ္ကိုေပါင္တစ္ရာ၊ ဒါပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအရင္းအႏွီးက ေနာက္သူ႔အလုပ္အတြက္ ဝင္ေငြ ေကာင္းမယ့္အရင္းအႏွီးမ်ိဳးပါ။ သူပညာတတ္ရင္ ႀကီးပြားေရာမဟုတ္လား။ အဲဒီပညာေၾကာင့္ သူ႔မွာ ဝင္ေငြအမ်ားႀကီးရႏိုင္တာပဲ’ ‘ဟင္း ခင္ဗ်ားေျပာတာျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ပညာမတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရွိတဲ့ ေငြကိုေတာ့ မကုန္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး သုံးတာဗ်။ မဟုတ္ဘူးလား မစၥတာပူးလက္’ ဦးႀကီးဂလက္သည္ သူ႔စကားကို သူသေဘာက်ကာ ဒူးကိုလက္ဝါးျဖင့္ပြတ္ရင္း ၿပဳံးေနသည္။ ထိုအခါ ေဒၚႀကီးဂလက္၏ ရွသည္တင္းလာသည္။ ‘အံ့ပါရဲ႕ မစၥတာဂလက္ရယ္၊ ခုေန ကိုယ့္သားခ်င္းတစ္ေယာက္ ပ်က္စီးမယ့္လမ္းကို လိုက္ ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ရွင္မို႔အေျပာင္အျပက္ေျပာရက္တယ္’ မစၥတာ တူလီဗာသည္ ေဒၚႀကီးဂလက္၏ စကားကိုၾကားလွ်င္ ေဒါသထြက္လာသည္။ ‘ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ား တကယ္ေျပာေနတာလား။ ဒီမွာ မစၥက္ဂလက္၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ခင္ဗ်ား ဘာမွ ပူစရာမလိုဘူး။ သူမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ဒုကၡမေပးဘူးမွတ္။ ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ ေဆာင္႐ြက္မွာပဲ’ အေျခအေနမွာ တင္းမာလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မစၥတာ ဒီအင္သည္ စကားလႊဲရန္ ႀကိဳးစား သည္။ ‘ေရွ႕ေနေဝကမ္လည္း သူ႔သား မစြမ္းမသန္ကေလးကို ခင္ႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ ပို႔ၿပီး စာသင္ခိုင္းမလို႔တဲ့ဗ်။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာတာပဲ’ ‘ေဝကမ္ဟုတ္လား၊ ေဝကမ္ဆိုတာကေတာ့ လူယုတ္မာပါဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ သူက အလြန္ပါးတဲ့ လူဗ်ာ့။ ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုၫႊန္းလိုက္ဦးမယ္။ေဝကမ္ ဘယ္ဆိုင္မွာ ေပါင္မုန႔္ဝယ္သလဲ၊ အဲဒီဆိုင္ မွာ ခင္ဗ်ား ေပါင္မုန႔္သြားဝယ္၊ ေကာင္းေကာင္းရမယ္ မွတ္ထား’ ‘ဒါေပမဲ့ သူ႔သားေလးက ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ဗ်ာ၊ ေက်ာ႐ိုးခုံးေနတယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူ႔သားကို ခင္ႀကီးဆီ စာသင္ဖို႔ လႊတ္ခ်င္မွာေပါ့။ ဒါဟာသဘာဝပဲမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ေဝကမ္ရဲ႕သားဆိုတာ ကလည္း အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္တာမွမဟုတ္ဘဲ’ မစၥတာဂလက္၏ စကားကို သူ႔မိန္းမေဒၚႀကီးဂလက္ဝင္၍ ထိန္းသည္။ ‘ဒီမွာ မစၥတာဂလက္၊ ရွင္စကားမေျပာဘဲ ေနတာေကာင္းတယ္။ အခုေျပာေနတဲ့ သေဘာက မစၥတာတူလီဗာအဖို႔ ရွင့္ဆီက ထင္ျမင္ခ်က္လည္း လိုခ်င္ပုံမရဘူး။ ကြၽန္မဆီက အႀကံဉာဏ္လည္း လိုခ်င္ဟန္ မတူဘူး။ တကယ္က ဒီေလာကႀကီးမွာ တျခားလူေတြထက္ ပိုၿပီးသိတဲ့ တတ္တဲ့လူေတြ လည္းရွိပါေသးတယ္ရွင့္’ ‘ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတို႔လင္မယားမဟုတ္လား’ မစၥတာတူလီဗာ အနည္းငယ္ ကြၽဲၿမီး တိုလာသည္။ ‘အိုး…ကြၽန္မက ဘာမ်ား ေျပာေသးလို႔လဲ’မစၥက္ဂလက္၏ အမူအရာသည္ မခိုးမခန႔္ရွိလွ သည္။ ‘ကြၽန္မဆီက အႀကံဉာဏ္မ်ား ရွင္ေတာင္းေသးလို႔လား။ ကြၽန္မကလည္း ဘာအႀကံမွ မေပးေသးပါဘူး’ ‘ေအး၊ အခု ပထမဆုံးအႀကိမ္ အႀကံေပးစကားကို ခင္ဗ်ားေျပာတာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ အႀကံေပး႐ုံေလာက္ပဲ သိတယ္။ အႀကံေပးခ်င္ေဇာအားႀကီးေနၾကတာပဲ’ ‘မေပးႏိုင္ရင္လည္း ေခ်းငွားဖို႔ေတာ့ အသင့္ပါပဲရွင္။ ေဆြမ်ိဳးေတြထဲမွာ ပိုက္ဆံေခ်းလိုက္မိ လို႔ ကြၽန္မမွာ အမ်ားႀကီးလည္း ေနာင္တရမိပါတယ္’ ‘ဟုတ္ပါ့ခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္။ ဒါေပမဲ့ခင္ဗ်ားရဲ႕အတိုးက ေဆြမ်ိဳးေတာင္ ငါးရာခိုင္ႏႈန္းက တစ္ျပားမွေလွ်ာ့တာမဟုတ္ဘူး’ ‘ဗက္ဆီေရ…ညည္းအတြက္ငါသိပ္ဝမ္းနည္းတာပဲ’ ဤစကားမွာ ေဒၚႀကီးဂလက္က ျပန္၍ ေငါ့လိုက္ေသာစကားျဖစ္သည္။ ‘အစ္မႀကီးရယ္ ရန္ေတာ့မျဖစ္ၾကပါနဲ႔ရွင္’မစၥက္ပူးလက္သည္ မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္းႏွင့္ ၾကားဝင္သည္။ ‘ေဆြမ်ိဳးခ်င္းစကားမ်ားၾကတယ္ဆိုတာ မေကာင္းပါဘူး’ ထိုအခါ ေဒၚႀကီးဂလက္သည္ ခုႏွစ္သံခ်ီ၍ ဟစ္ေတာ့သည္။ ‘ဟုတ္တယ္၊ မေကာင္းဘူး ဆိုတာငါသိတယ္။ ညီမတစ္ေယာက္က အစ္မႀကီးကို သူ႔အိမ္ေခၚထမင္းေကြၽးၿပီးေတာ့ ရန္ျဖစ္ခိုင္း၊ ရန္စဖို႔သက္သက္အတြက္ေခၚၿပီး ထမင္းေကြၽးတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒါမ်ိဳးကမွသာၿပီး မေကာင္းတာေအ့’ တူလီဗာသည္ ထိုစကားကိုၾကားလွ်င္ ေဒါသထြက္လာသည္။ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္၍ျပန္ ေျပာသည္။ ‘ဒီမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘယ္သူရန္ျဖစ္ခ်င္မွာလဲဗ်၊ ဘယ္သူကစၿပီးရန္ျဖစ္တာလဲ၊ ရန္စကားေျပာ တာလည္းခင္ဗ်ားပဲစတာပဲ။ ဘယ္သူမွအေကာင္းမေနရဘူး။ က်ဳပ္ဘယ္ေတာ့မွ မိန္းမဆိုတဲ့ အမ်ိဳး နဲ႔ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ေအး…သူတို႔က စည္းေစာင့္ရင္ေပါ့ဗ်ာ၊ သူမ်ားကိစၥထဲ ဝင္မစြက္ရင္ေပါ့ဗ်ာ’ ‘ဝင္စြက္တယ္၊ ကြၽန္မက ဝင္စြက္တယ္ဟုတ္လား၊ ဟင္း ကြၽန္မညီမတစ္ေယာက္ ေယာ က္်ားယူမမွားခဲ့ရင္ ရွင္နဲ႔ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႕ဖို႔အေၾကာင္းမရွိဘူး မွတ္’ ‘က်ဳပ္တို႔အမ်ိဳးက မ်ိဳးေကာင္းေဆြေကာင္းပါဗ်ာ။ သူမ်ားထက္ပိုၿပီးေတာင္ အမ်ိဳးသန႔္ေသး တယ္။ က်ဳပ္တို႔ အမ်ိဳးထဲမွာ သေဘာပုပ္တဲ့၊ အူတိုတဲ့၊ မနာတို တိုရွည္ရွိတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးတစ္ေယာက္မွ မပါဘူး’ တူလီဗာကလည္း အစီးမခံ၊ ျပန္၍တြယ္သည္။ ေဒၚႀကီးဂလက္သည္ ထိုင္ေနရာမွ ဝုန္းခနဲထလိုက္သည္။ ‘ေအး ငါဒီအိမ္မွာ ေနာက္ထပ္ တစ္မိနစ္ေလးမွ မေနေတာ့ဘူး၊ ျပန္မယ္’ ‘ကြယ္ ကြယ္မင္းကလဲ’ မစၥတာဂလက္သည္ ဝမ္းပန္းတနည္းျဖစ္ကာ တညည္းညည္းတညဴညဴႏွင့္ သူ႔မိန္းမေနာက္ သို႔ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ထလိုက္သြားသည္။ ‘ရွင္ဘယ္လိုစကားမ်ိဳး ေျပာလိုက္တာလဲ တူလီဗာရယ္’ မစၥက္တူလီဗာသည္ မ်က္ရည္လည္လာသည္။ ‘အို ျပန္ေပ့ေစ၊ သြားေပေစေပါ့ကြာ။ ျမန္ျမန္ ထြက္သြားေလ ေကာင္းေလပဲ’ တူလီဗာသည္ ေဒါသျဖစ္ေနရာ သူ႔မိန္းမ၏ မ်က္ရည္စသည္သူ႔ႏွလုံးသားကို အရည္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ၉။ ဂရစ္တီထံသို႔ (က) ထိုညတြင္ တူလီဗာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ၾကသည္။ ‘တကယ္လို႔ အစ္မႀကီးဂလက္က သူ႔ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးလို႔ေတာင္းရင္ ခုေနအခါ ရွင့္မွာ ေငြတစ္ရာေတာင္ ရွိတာမဟုတ္ဘူး’ မစၥက္တူလီဗာသည္ သူ႔ေယာက္်ားအေၾကာင္းကိုသိသည္။ သူ႔ေယာက္်ားသည္ စကားအတင္ စီးမခံတတ္သည္ကိုလည္း နားလည္သည္။ တစ္ခုခု လုပ္ေစခ်င္ၿပီဆိုလွ်င္ သူ႔ေယာက္်ားကို စကား တစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္။ ထိုခါ တူလီဗာသည္ သူ႔မိန္းမစကားႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဘက္လုပ္ျပတတ္သည္။ ဤကား မစၥက္တူလီဗာ၏ တတ္ပြန္လိမၼာမႈျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ဤစကားကို ဆိုလိုက္သည့္အခါ တူလီဗာတြင္ အေတြးတစ္မ်ိဳးဝင္လာသည္။ သူ႔အဖို႔ေငြငါးရာေလာက္ကို ဘယ္မွာ သြားဆြဲဆြဲရႏိုင္ သည္။ အကယ္၍သာ မစၥက္ဂလက္က သူ႔အေႂကြး ေတာင္းလာခဲ့လွ်င္ အေတာင္းပင္မခံ။ ေစာေစာက ႀကိဳ၍ ေပးလိုက္မည္။ အထူးသျဖင့္ မိန္းမဘက္က အမ်ိဳးမ်ား၏ အေႂကြးအတင္မခံခ်င္။ သာမန္အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ ဤေလာကႀကီးသည္ တူလီဗာတစ္ေယာက္အဖို႔ ရႈပ္ေထြးေထြျပား သည့္ေလာကႀကီးျဖစ္သည္။ သူ႔ဘဝသည္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည္။ သူ႔ပင္ကိုသဘာဝမွာ ေၾကာက္ တတ္သည္။ ထထႂကြႂကြလည္းမရွိလွ။ မရွိလို႔ လုပ္စား ျဖည္းျဖည္းေပါ့ဆိုသည့္လူစားမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မခံခ်င္စိတ္က ေစ့ေဆာ္လာသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ကား သူသည္ အလုပ္ကို အေႂကြးမထား တတ္။ လုပ္စရာရွိသည္ကို ခ်က္ခ်င္းထလုပ္တတ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ တူလီဗာသည္ ျမင္းတစ္စီးႏွင့္ သူ႔ႏွမမ်ား၊ ေယာက္ဖမ်ားရွိရာသို႔ ခရီး အေသာ့ႏွင္ေတာ့သည္။ ညကပင္ သူ႔စိတ္၌ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်လိုက္သည္။ ယင္းမွာ မစၥက္ဂလက္ထံမွ လွည့္ထားေသာ ေငြငါးရာကို ျပန္ေပး လိုက္ေတာ့မည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သူ႔ေယာက္ဖမစၥတာေမာ့ထံမွ ေငြသုံးရာ ရစရာရွိသည္။ အကယ္၍ သာထိုသုံးရာကို ေမာ့ထံမွ အလြယ္တကူ ျပန္ရခဲ့လွ်င္ မစၥက္ဂလက္၏ အေႂကြးမွာ ပူစရာမလိုေတာ့ ဟုတူလီဗာတြက္ထားသည္။ အမွန္စင္စစ္ကား မစၥတာတူလီဗာကို လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္ဟုထင္စရာရွိသည္။ စက္ပိုင္၊ ေျမပိုင္ျဖစ္သည္မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္စက္ႏွင့္ေျမတို႔ကို ျပ၍ ဆြဲထားသည့္ အေႂကြးမွာ ႏွစ္ေထာင္ခန႔္ ရွိသည္။ တူလီဗာသည္ ထစ္ခနဲရွိလွ်င္ ႐ုံးတက္ကာ တရားတေပါင္ေတြ႕ရန္ ဝါသနာပါသည္။ အိမ္နီး ခ်င္းႏွင့္ ရန္ျဖစ္လွ်င္၊ ကေတာက္ကဆျဖစ္လွ်င္ ႐ုံးေတာ္က ေျဖရွင္းေပးသည္ကိုသာ သူႀကိဳက္သည္။ သည္လိုလူမ်ိဳးတြင္ ဘယ္မွာလွ်င္ေႂကြးေျပႏိုင္ပါမည္နည္း။ သူ႔တြင္ ႏွမတစ္ေယာက္သာရွိရာ ထိုႏွမ သည္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ကေလးရွစ္ေယာက္ေမြး သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႏွမမ်ိဳးကို ေငြေခ်းခဲ့ရသည္။ ဘယ္မွာလွ်င္ သူ႔အဖို႔ေျပလည္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ (ခ) အိမ္ေရွ႕တြင္ ျမင္းခြာသံၾကားလွ်င္ မစၥက္ေမာ့သည္ အိမ္တံခါးဝသို႔ ေရာက္ေနႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကား ညႇိဳးငယ္ေနသည္။ ထိုမ်က္ႏွာတြင္ ႏြမ္းလ်လ်အၿပဳံးကိုေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲတြင္ ကားကေလးငယ္ကို ေပြ႕ခ်ီထားသည္။ ‘အစ္ကိုႀကီးပါလား၊ အစ္ကိုႀကီး ေနေကာင္းရဲ႕ေနာ္။ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာလိုက္တာ အစ္ကိုႀကီး ရယ္’ ‘ေအး ေနေကာင္းပါတယ္ကြာ၊ မင္းေယာက္်ားအိမ္မွာရွိရဲ႕လား’ ‘မရွိဘူးရွင့္၊ လယ္ထဲဆင္းေနတယ္၊ ဟဲ့ ေဂ်ာ့၊ နင့္အေဖကိုသြားေခၚခ်ည္။ နင္တို႔ဦးႀကီး လာေနတယ္ေျပာ’သားတစ္ေယာက္ကိုအေခၚလႊတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ‘ျမင္းေပၚကေတာင္ မဆင္း ေတာ့ဘူးလား အစ္ကိုႀကီးရဲ႕’ ဟုဆိုသည္။ ‘ေန ေန မဆင္းေတာ့ဘူး၊ အခုပဲ ျပန္ရမယ္’ ‘မစၥက္ တူလီဗာနဲ႔ ကေလးေတြေရာ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား အစ္ကိုႀကီး’ ‘သူတို႔ ေနေကာင္းၾကပါတယ္ကြာ။ တြမ္ေတာ့ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ မစ္ဆမ္းမားမွာ ေက်ာင္း သြားေနမလို႔တဲ့။ ေအးကြာ။ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံအကုန္အက်မ်ားေတာ့မွာပဲ။ ဒီေတာ့ ဟိုပိုက္ဆံ ငါျပန္လို ခ်င္ၿပီ’ ‘ကေလးေတြကိုေရာ ကြၽန္မတို႔ဆီ လႊတ္ပါလား အစ္ကိုႀကီးရယ္။ ဒါမွသူတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ ေတြေတြ႕ၾကရမွာေပါ့။ ကြၽန္မ သားသမီးေတြက မဂၢီကိုလည္း ေတြ႕ခ်င္ၾကတယ္။ မဂၢီကလည္း လာခ်င္ ရွာမွာပဲ။ မဂၢီက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္အစ္ကိုႀကီးရဲ႕၊ သိပ္သြက္တာပဲေနာ္’ မစၥက္ေမာ့သည္ ႐ိုး႐ိုးအအထဲကျဖစ္သည္။ သူသာ ဆန္းျပားခဲ့လွ်င္ ဤသို႔ မဂၢီအေၾကာင္း အေကာင္းေျပာေပးျခင္းသည္ သူ႔အစ္ကိုႀကီး တူလီဗာ၏ သည္းေျခႀကိဳက္ ဓာတ္စာတစ္ခုျဖစ္ ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္မည္ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း ေယာက္ဖထံမွ ပိုက္ဆံကို ေတာင္းရ ေအာင္လာခဲ့ေသာ တူလီဗာသည္ အနည္းငယ္ ေတြသြားသည္။ တြန႔္သြားသည္။ ‘ဟုတ္တယ္ကြယ့္၊ ငါ့သမီးက မင္းတို႔ကို သူ႔အေမဘက္က အေဒၚေတြထက္ ပိုၿပီးခင္တယ္ လို႔ငါထင္တယ္။ သူ႔စိတ္က တို႔ဘက္က ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ပိုၿပီး တူတယ္။ သူ႔အေမဘက္ကေသြး တစ္စက္ မွမပါဘူး’ ‘ဟုတ္တယ္အစ္ကိုႀကီး၊ ကြၽန္မသမီး လစ္ဇီလည္း မဂၢီစိတ္မ်ိဳးပဲ။ ဟဲ့ လစ္ဇီ၊ ဒီနားလာစမ္း’ အနားတိုးလာေသာ ညစ္တီးညစ္ပတ္ လစ္ဇီေလးကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး ‘ေအး သူတို႔ညီအစ္မ နည္းနည္းဆင္သလိုပဲ။ ဟဲ့ နင့္မွာလည္း သမီးေတြအမ်ားႀကီးပါလား ဂရစ္တီ’ ‘သမီးခ်ည္း ေလးေယာက္ေတာင္ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕။ သားက ေလးေယာက္။ ေမာင္တစ္ေယာက္ မွာ ႏွမတစ္ေယာက္စီေပါ့ အစ္ကိုႀကီးရယ္’ ဟုေျပာကာ မစၥက္ေမာ့ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ဟုတ္ ဟုတ္ပါ့၊ ဒါေပမဲ့ နင့္သမီးေတြေတာ့ သူတို႔ေမာင္ေတြ၊ အစ္ကိုေတြကို အားမကိုးေစနဲ႔ ေနာ္’ ‘ဒီလိုလည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ အစ္ကိုႀကီးရယ္၊ သူတို႔ကို အစ္ကိုေတြ၊ ေမာင္ေတြက ခ်စ္ၾက လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာပဲ။ ခ်စ္လည္းခ်စ္ရမွာေပါ့။ အစ္ကိုႀကီး သားလည္း သူ႔ႏွမေလးကို ခ်စ္မွာ ေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိၾကတာ။ ကြၽန္မနဲ႔ အစ္ကိုႀကီးလိုေပါ့’ ထိုစကားတို႔သည္ တူလီဗာ၏ ရင္ဝသို႔ အရွိန္ျပင္းစြာဝင္၍ ေဆာင့္ၾကသည္။ ႏွလုံးသားထဲသို႔ စူးဝင္ၾကသည္။ ဟုတ္သည္၊ တြမ္ႏွင့္ မဂၢီတို႔ေမာင္ႏွမလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္လည္း တစ္အူထုံ ဆင္းေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ မဂၢီက အစ္ကို၏ အယုအယကိုခံခ်င္သည္။ တြမ္က မဂၢီအေပၚ အၿမဲတမ္းလိုလို တင္းမာေနမည္လား။ ‘ေဟာ ကေလးအေဖျပန္လာၿပီ’ ထိုအခါ တူလီဗာလည္း ျမင္းေပၚမွဆင္းကာ သူ႔ေယာက္ဖ မစၥတာေမာ့ႏွင့္အတူ အိမ္ဝိုင္းထဲ သို႔ ဝင္လိုက္သြားသည္။ ခဏၾကာမွ- ‘ငါ့မွာလည္း ေငြက်ပ္ေနတယ္ကြာ။ အခုဆို တြမ္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ကုန္လာေတာ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ မစၥက္ဂလက္ကိုလည္း ေငြငါးရာေပးစရာရွိတယ္။ မင္းဆီမွာ ရွိတဲ့ေငြသုံးရာျပန္ေပးႏိုင္ မလားလို႔ပဲ’ ‘ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ေျမရွင္ကို ေျမငွားခ ေပးရဦးမယ္။ ခုအတိုင္းဆိုရင္ ကြၽန္ ေတာ့္မွာ ရွိသမွ်အားလုံး ေရာင္းခ်လိုက္မွ အစ္ကိုႀကီးေႂကြးလည္း ေပးႏိုင္မယ္၊ ေျမရွင္ကိုလည္း ေပးႏိုင္မယ္’ ‘ေအးေလ၊ မင္းတို႔ တတ္ႏိုင္သလို ေျဖရွင္းၾကဖို႔ပဲ။ ငါကေတာ့ ငါ့ေငြကိုရမွျဖစ္မယ္၊ မဆိုင္း ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မင္းဆီက ျမန္ျမန္လိုခ်င္တာပဲ’ စကားဆုံးလွ်င္ တူလီဗာလည္း ၿခံထဲမွထြက္ကာ ျမင္းဆီသို႔ သြားသည္။ ၿခံဝေရာက္လွ်င္ ခဏ ရပ္သည္။ ‘အင္း ဒီေကာင္မေလးလည္း ကံဆိုးရွာတာပဲ။ ငါေသရင္ အားကိုးစရာဆိုလို႔ တြမ္ပဲ က်န္ရစ္ ခဲ့မွာ’ ထိုစကားကို တူလီဗာ ဖြင့္ဟမိသည္။ ထိုေနာက္ ျမင္းေပၚသို႔တက္ကာ ျဖည္းျဖည္းစီးလာခဲ့ေလ သည္။ မစၥက္ေမာ့သည္ အိမ္တံခါးဝတြင္ ငိုယိုကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။ ‘သိပ္လည္း ပူမေနပါနဲ႔ ဂရစ္တီရယ္။ ခုေနမွာ ခဏေတာ့ျဖင့္ နင္တို႔ဆီက မရလည္း ငါ့မွာ ႀကံႏိုင္ ဖန္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ေအး နင္ေတာ့ လိမၼာမွ ျဖစ္မယ္’ တူလီဗာ၏ စကားသည္ ၾကင္နာမႈကို ျပသည္။ မစၥက္ေမာ့သည္ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲရွိေနသည္။ ‘ဒီမွာကြယ့္ ငါ့သမီးေလး မဂၢီလည္း မၾကာခင္ မင္းတို႔ဆီလႊတ္လိုက္ပါဦးမယ္၊ ပူမေနပါနဲ႔ ကြာ။ မင္းတို႔ အစ္ကိုႀကီးက မင္းတို႔အေပၚ စိတ္ေကာင္းရွိပါတယ္’ …………. အဂၤလိပ္ဂႏၳဝင္ဝတၳဳ စာေရးဆရာမ George Eliot ၏ ‘The Mill on the Floss’ ကို စာေရးဆရာႀကီး ဆရာေက်ာ္ေအာင္က ဘာသာျပန္ထားသည့္ ‘ျမစ္ကမ္းေပၚကစက္႐ံုကေလး’ ဘာသာျပန္အခန္းဆက္ဝတၳဳ႐ွည္ ) အပိုင္း ( ၄ ) ကိုမနက္ျဖန္ ည ( ၈ ) နာရီအခ်ိန္တြင္ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပေပးသြားပါမည္။ ဆရာေက်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ေသာ ‘ျမစ္ကမ္းေပၚကစက္႐ံုကေလး’ ဘာသာျပန္ဝတၳဳကို အပတ္စဥ္ စေနေန႔ႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႕ ညစဥ္ ( ၈ ) နာရီအခ်ိန္တိုင္း ပံုမွန္ ေဖာ္ျပေပးသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါသည္။ …………. အကယ္၍ ဝန္ဇင္းစာခ်စ္သူတို႔က ဒီစာအုပ္ကို ႏွစ္သက္လို႔ အပိုင္ဝယ္ယူ ဖတ္႐ႈခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီပို႔စ္မွာပါတဲ့ *ဝယ္မည္* ကိုႏွိပ္ၿပီး ဖုန္းထဲမွာ ထည့္သြင္းဖတ္႐ႈႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစခင္ဗ်ာ။ “ဝန္ဇင္းစာခ်စ္သူတို႔က ဘာသာျပန္ဝတၳဳေကာင္းေတြကို ႏွစ္သက္သေဘာက်တယ္ဆိုရင္ ဒီပို႔စ္ကို Like နဲ႔ Share ေပးခဲ့ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္၊ အႀကံျပဳလိုသည္မ်ားကိုလည္း ပို႔စ္ရဲ႕ Comment Box ထဲမွာ ေရးသားမွ်ေဝခဲ့ႏုိင္ပါတယ္လို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါရေစခင္ဗ်” ဝန္ဇင္းပရိသတ္ႀကီးကို ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ …
