ေက်ာ္ေအာင္-ျမစ္ကမ္းေပၚကစက္႐ံုကေလး အပိုင္း(၁)[ဘာသာျပန္အခန္းဆက္ဝတၳဳ႐ွည္]
ေက်ာ္ေအာင္ - ျမစ္ကမ္းေပၚကစက္႐ံုကေလး [ဘာသာျပန္အခန္းဆက္ဝတၳဳ႐ွည္] အပိုင္း ( ၁ ) …………. အပိုင္း(၁) သားႏွင့္သမီး ၁။ ေဒါလေကာ့ စက္႐ုံကေလး ဖေလာ့ျမစ္သည္ စိမ္းလန္းေသာ ျမစ္ကမ္းႏွစ္ဖက္ၾကားတြင္ တစ္ရွိန္ထိုးစီးဆင္းေနသည္။ ပင္လယ္သို႔ ဝင္ခါနီးသည့္အခါ ျမစ္ျပင္သည္ ပို၍ က်ယ္လာသည္။ ထိုျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးသည္ တစ္ေနရာတြင္ ေမွ်ာ္မဆုံးသည့္လယ္ကြင္းျပင္ႀကီး၏ အူေၾကာင္းကို ေဖာက္သြားသည္။ ထိုေနာက္ တြင္ကား ခရီးဆုံးျဖစ္ေသာ ပင္လယ္ထဲသို႔ ဝါးလုံးထိုး ေျပးဆင္းေလေတာ့သည္။ ျမစ္ဝတစ္ေနရာ ကမ္းနဖူးထက္တြင္ စိန႔္ေအာ့ၿမိဳ႕ကေလး တည္ရွိေလသည္။ ဤၿမိဳ႕ကေလး သို႔ပင္လယ္ကူးသေဘၤာ အမ်ားအျပား လာေရာက္ဆိုက္ကပ္ၾကသည္။ သေဘၤာအခ်ိဳ႕သည္ ပ်ဥ္မ်ား၊ သစ္မ်ားကို သယ္ေဆာင္လာသည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ ဆီႀကိတ္ရန္ သစ္ေစ့မ်ား၊ ေက်ာက္မီးေသြးမ်ားကို သယ္ယူလာသည္။ ျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ အစီအရီေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားတို႔ထက္၌ နီညိဳညိဳ သေဘၤာ႐ြက္ မ်ား လြင့္ေနသည္ကို ျမင္ႏိုင္သည္။ စိန႔္ေအာ့ၿမိဳ႕ကေလးကို အေဝးက ၾကည့္သည့္အခါ ေခါင္မိုးနီမ်ားကို ထင္းခနဲ ျမင္ရမည္ျဖစ္ သည္။ ယင္းႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ တသြင္သြင္စီးေနေသာ ျမစ္လက္တက္ကေလးတစ္ခုရွိသည္။ ယင္းကို ရစ္ပယ္ျမစ္လက္တက္ဟုေခၚၾကသည္။ ဤရစ္ပယ္ ျမစ္လက္တက္ကေလးသည္ ဖေလာ့ျမစ္ မထဲသို႔ တသြင္သြင္ စီးဝင္သြားသည္။ ျမစ္ေရသည္ နက္ေမွာင္ၾကည္လင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အစဥ္မ ဟုတ္။ အၿမဲပင္ အေရာင္ေျပာင္းေနတတ္သည္။ စိမ္းရာမွ ျပာ၊ ျပာရာမွ ညိဳသြားတတ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္စိပသာဒကို ၾကည္ႏူးေစသည္။ ဤအေျပာင္းအလဲသည္ပင္ ျမစ္ကေလး၏ ခ်စ္စရာအသြင္တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ တသြင္သြင္ စီးေနသည့္ ေရစီးသံသည္လည္း ၿငိမ့္ေညာင္းသာယာ ရွိလွသည္။ တစ္စုံ တစ္ေယာက္သည္ေရစီးသံကို နားဆင္ရင္း ျမစ္ကမ္းပါး၌ ေလွ်ာက္ေနသည့္အခါ သူ႔စိတ္ထဲ၌ ရစ္ပယ္ ျမစ္ကေလးသည္ သူ၏ အေဖာ္ေလး တစ္ေယာက္ဟုပင္ ဝိုးတဝါးေတြးထင္မိတတ္သည္။ ျမစ္ကေလး၏ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ပါဦး။ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားသည္ ကမ္းပါး၌ တေစြတ ေစာင္း ၿပိဳင္းၿပိဳင္း႐ိုင္း႐ိုင္း ေပါက္ေနသည္ကိုျမင္ရမည္။ ယင္းတို႔မွ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္တို႔သည္ ျမစ္ ထဲသို႔ ယီးေလးခိုကာ ငိုက္ဆင္းၾကကုန္သည္။ တစ္ေနရာတြင္ကား ခ်စ္စရာ ေက်ာက္တံတားေလးတစ္ခုကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။ သည္ဘက္တစ္ေနရာ ျမစ္ကမ္းနဖူးထက္တြင္မူ ေဒါလေကာ့ ေရရဟတ္ စက္႐ုံေလးတစ္ခု တည္ေနသည္ကိုေတြ႕ႏိုင္သည္။ အခ်ိန္ကား ထိုင္းမႈိင္းေသာ ေဖေဖာ္ဝါရီလ၊ သစ္ပင္တို႔၌ သစ္႐ြက္မရွိ၊ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေန သည္။ သည္လို ရာသီမ်ိဳးမွာပင္ ေဒါလေကာ့စက္႐ုံကေလးသည္ တစ္မ်ိဳးလွေနသည္။ စက္႐ုံႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ စက္ပိုင္ရွင္၏ အိမ္တစ္ေဆာင္ရွိသည္။ အိမ္၏ ေျမာက္ဘက္တြင္ ေျမာက္ေလ ေအးဒဏ္ကို အကာအကြယ္ေပးသည့္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းထိုးထြက္ေနၾကသည္။ ထိုအိမ္ ၏အသက္ကား သူ႔ေဘးရွိ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားအသက္ႏွင့္ ထပ္တူပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ကေလး သည္ ေနခ်င့္စဖြယ္ေအးခ်မ္းသာယာသည္။ ဤၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈကို ေရရဟတ္ဆီသို႔ ျမစ္ေရတိုး သည့္ အသံက ထပ္ဆင့္၍ နာေပ်ာ္ဖြယ္ ဖန္တီးေပးျပန္သည္။ ရဟတ္စက္ကို ေရတိုးသျဖင့္ လည္သည့္အသံသည္ တစ္ရံမလပ္ ၾကားေနရသည့္အသံျဖစ္သည္။ ဤရဟတ္စက္သံက စက္႐ုံေလာ ကေလးႏွင့္ ႂကြင္းေသာေလာကႀကီးကို ကတၱားျခားေပးလိုက္သည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ဤရဟတ္စက္ လည္သံသည္ ေလာကႏွစ္ခုကို ပိုင္းျခားလိုက္သည့္ ျပည္ဖုံးကားတစ္ခုႏွင့္ တူေလသည္။ ကမ္းစပ္တြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္။ သူ႔အပါးတြင္နား႐ြက္တစ္ဖက္ ညိဳေန ေသာေခြးျဖဴေလးတစ္ေကာင္သည္ ခုန္ဆြခုန္ဆြကစားေနသည္။ သံေသးသံစာျဖင့္ တဝုတ္ဝုတ္ ေဟာင္ေနသည္။ ကေလးမေလးသည္ စိန္ပြင့္စိန္ပန္း ျဖာထြက္ေနေသာ ရဟတ္စက္ကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနသည္။ ရဟတ္စက္ကား ဘယ္ေတာ့မွ အလည္မရပ္။ အိမ္ဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ မီးေရာင္ထိန္လင္းေနသည္ကိုျမင္ရသည္။ အိမ္ထဲမွ မီးနီေရာင္တို႔သည္ ျပတင္းကို တိုးေဝွ႔ကာ အျပင္သို႔ထြက္လာသည္။ ယင္းတို႔အထက္တြင္မူ မိုးယံ သည္ ညိဳမည္းလာေလၿပီ။ သို႔ျဖစ္ရာ အိမ္ထဲသို႔ဝင္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ၿပီ။ သူ႔အေဖ၊ အေမတို႔ ျဖစ္ၾကသည့္ မစၥတာတူလီဗာႏွင့္ မစၥက္တူလီဗာတို႔သည္ မီးဖိုေဘးတြင္ ထိုင္ကာ စကားစျမည္ ေျပာေနၾကသည္။ ‘တို႔ျဖစ္ေစခ်င္တာက...တို႔ျဖစ္ေစခ်င္တာက’မစၥတာတူလီဗာ၏အသံျဖစ္သည္။ ၂။ တြမ္အတြက္ အစီအမံ (က) ‘တို႔ျဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ့ တြမ္ကို ပညာေကာင္းေကာင္းေပးခ်င္တာပဲ။ သူ႔အတြက္ ဝမ္း ေက်ာင္းႏိုင္ဖို႔ ပညာေပါ့ကြာ။ သူ႔ကို စက္ပိုင္ျဖစ္ေစခ်င္မယ္၊ လယ္ပိုင္ျဖစ္ေစခ်င္မယ္ဆို႐ုံေလာက္နဲ႔ ေတာ့ျဖင့္ အခုသူေနတဲ့ေက်ာင္းကအလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တြမ္ကိုနည္းနည္းပါးပါးေလး ေတာ့ျဖင့္ စာတတ္ေပတတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ေကာင္းေကာင္း စာေရးတတ္ရမယ္။ စကားကိုလည္း ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာေျပာတတ္ရမယ္။ ႐ုံးျပင္ကနားမွာ တို႔တစ္ေတြ အမႈဆိုင္ရမယ့္ အခါမ်ိဳးမွာ တို႔အတြက္ တြမ္ကအကူအညီေပးႏိုင္ေအာင္ေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့သားကိုေတာ့ ေရွ႕ေန တကယ္မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ေရွ႕ေနဆိုတာ လူယုတ္မာကြ။ အလကား လူယုတ္မာေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ ဘူးကြာ။ လူယုတ္မာျဖစ္သြားရင္ သူ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရေတာ့မယ္။ ေအး…ငါ စိတ္ကူး ထားတာက အေရာင္းအဝယ္သမားျဖစ္ေစ၊ လယ္ေျမရာျပတ္ျဖစ္ေစေပါ့ကြယ္။ တို႔မိတ္ေဆြရီလီတို႔လို ေပါ့။ ရီလီေလ၊ ေရွ႕ေနေဝကမ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါမ်ားဆို ေၾကာင္မ်ားတစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ စိန္းစိန္း ၾကည့္သလိုပဲ၊ ရီလီက ေဝကမ့္မ်က္ႏွာကိုခပ္တင္းတင္း ၾကည့္တာပဲကြ။ သူ သူေဝကမ္ကို နည္းနည္း မွမေၾကာက္ဘူးကြ’ ‘အင္းေလ၊ ဒါေတြေတာ့ ရွင္ကပိုၿပီး သိမွာေပါ့’ မစၥက္တူလီဗာက ဆိုသည္။ ‘ကြၽန္မဘက္က ဘာမွ ကန႔္ကြက္စရာမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၾကက္သုံးေကာင္ေလာက္ခ်က္ၿပီး သူ႔ဦးႀကီး၊ ဦးေလးနဲ႔အေဒၚေတြ ထမင္းဖိတ္ေကြၽးရရင္ မေကာင္းဘူးလား။ အဲဒီက်ေတာ့ ကြၽန္မ အစ္ မေတြ ဘာေျပာၾကမလဲ။ မစၥက္ဂလက္တို႔၊ မစၥက္ပူးလက္တို႔ ဘာအႀကံေပးၾကမလဲဆိုတာ နားေထာင္ ၾကည့္ႏိုင္တာေပါ့’ ‘ဒီမယ္ ဗက္ဆီ၊ ေအး မင္းအစ္မေတြေခၚၿပီး ထမင္းေကြၽးခ်င္သပဆိုရင္ ၿခံထဲရွိတဲ့ ၾကက္ေတြ အကုန္လုံးပဲ ခ်က္စားစား ကိစၥမရွိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ငါ့သားကိစၥ ငါ့ဟာငါ စီမံတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဘယ္ဦး ႀကီး၊ ဦးေလးနဲ႔ဘယ္ေဒၚႀကီး ေဒၚေလးေတြဆီကမွ အႀကံဉာဏ္ မလိုခ်င္ဘူးေဟ့’ ထိုစကားကိုၾကားလွ်င္ မစၥက္တူလီဗာ မ်က္ကလဲဆန္ပ်ာျဖစ္သြားသည္။ ‘ရွင္ ဘယ္လိုစကားေျပာလိုက္တာလဲ မစၥတာတူလီဗာ၊ ကြၽန္မဘက္က ေဆြမ်ိဳးေတြဆိုရင္ ရွင္ ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္းမေျပာဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မကေလးေတြအဖို႔ေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာ ျပည့္စုံတဲ့ ဦးႀကီး၊ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြရွိေနတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ တြမ္ကိုေက်ာင္းပို႔မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္မသေဘာက ကြၽန္မတို႔နဲ႔လက္လွမ္းမီ တစ္ေနရာရာကိုပဲ ပို႔ေစ ခ်င္တယ္။ ဒါမွ သူ႔အဝတ္ေတြယူၿပီးေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးႏိုင္မယ္၊ ခ်ဳပ္လုပ္ေပးႏိုင္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ သား အတြက္ ကိတ္မုန႔္တို႔၊ ပန္းသီးတို႔ ပို႔ေပးႏိုင္မယ္။ သူတို႔က သားကို ေကာင္းေကာင္းေကြၽးေကြၽး၊ မေကြၽးေကြၽး၊ ကြၽန္မသားေလး သေရစာ သေမာစာ စားရတာေပါ့။ ကြၽန္မကေလးေတြက သူမ်ား ကေလးေတြထက္ အစားေကာင္းတယ္ရွင့္။ ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးေတာ္ပဲေပါ့ရွင္’ ‘ေအးပါကြာ၊ တို႔မ်ားကလည္း သူ႔ကို ေဝးေဝးမပို႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့တို႔စဥ္းစားေနတာက တြမ္ အတြက္ ဘယ္ေက်ာင္းဟာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္မလဲဆိုတာပါ’ မစၥတာ တူလီဗာသည္ စကားကို မဆက္ေသးဘဲ အိတ္ထဲသို႔လက္ႏႈိက္လိုက္သည္။ သူလုပ္ေန ရပုံမွာ သူ႔အိတ္ထဲတြင္ အႀကံေကာင္းဉာဏ္ေကာင္းမ်ား ရွိေနမေယာင္ေယာင္။ ဟုတ္သည္။ သူေတြ႕ လာၿပီ။ အႀကံဉာဏ္ရလာၿပီ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဤစကားကိုသူဆိုသည္။ ‘ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာသိၿပီေဟ့၊ ဒီကိစၥရီလီနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကည့္မယ္။ သူနက္ျဖန္လာမယ္။ တို႔ မ်ားဟိုတံတားကိစၥစကားမ်ားထားတာ တိုင္ပင္စရာရွိတယ္။ ရီလီဆိုတာ စာတတ္တယ္ကြ။ ငါက တြမ္ကိုသူ႔လိုျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ေျပာေရးဆိုေရးမွာလည္း မညံ့ဘူး၊ ေရာင္းေရးဝယ္တာဘက္ကဆိုရင္ လည္း ဗဟုသုတရွိတာပဲ’ ထို႔ေနာက္ စကားမဆက္ဘဲ ခဏနားလိုက္သည္။ ၿပီးမွဆက္၍ေျပာျပန္သည္။ ‘ေအး၊ တို႔စိုးရိမ္တာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ တြမ္ ဦးေႏွာက္ဟာ ထက္ရဲ႕လားဆိုတာပဲ ေတြးပူမိ တယ္။ ဒီေကာင္ေလးဟာ မသြက္ဘူးလားလို႔၊ မင္း ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔မ်ား တူေနမလားလို႔ ဗက္ဆီေရ႕’ ‘ဒါေတာ့ဟုတ္တယ္၊ ကြၽန္မသားက ဟင္းခ်ိဳကို ဆားခတ္ၿပီးမွေသာက္တတ္တာရွင့္။ ကြၽန္မ ခဲအိုေတြ၊ မတ္ေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ကြၽန္မအေဖလည္း ဒီအတိုင္းပဲ’ ‘တို႔သမီးေလး မဂၢီက်ေတာ့ တို႔ဘက္ကို တူတယ္။ သမီးေလးက တြမ္ထက္ပိုၿပီး သြက္တယ္၊ ပိုၿပီးခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိတယ္။ တစ္ခါတေလသြက္လြန္း၊ ပါးနပ္လြန္းလို႔ ေၾကာက္ေတာင္ ေၾကာက္မိ တယ္။ တကယ္ဆိုေတာ့ ပါးနပ္လြန္းတဲ့ မိန္းမဆိုတာ အၿမီးရွည္လြန္းတဲ့ သိုးမနဲ႔အတူတူပဲ။ အၿမီးသာ ရွည္ေပမဲ့ ေဈးေတာ့ ပိုရတာမဟုတ္ဘူး’ ‘အို…ဒီေကာင္မေလး ပါးတာ၊နပ္တာေတြက ေနာက္ဆုံးေတာ့အက်င့္ဆိုးတဲ့ဘက္ ေရာက္ သြားတာခ်ည္းပါ’ မစၥက္တူလီဗာသည္ ေျပာရင္းျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ထလာသည္။ ၿပီးမွဆက္လက္၍- ‘ညစ္ပတ္ေပေရလိုက္တာက လြန္ေရာ။ အက်ႌဝတ္ေပးလိုက္ရင္ျဖဴျဖဴစင္စင္ အက်ႌေလးဟာ ႏွစ္နာရီျပည့္ေအာင္ေတာင္မခံဘူး။ မည္းလာတာပဲ။ ခုလည္း ဘယ္ေရာက္ေနတယ္မသိဘူး။ လက္ ဖက္ရည္ခ်ိန္ေတာင္နီးေနၿပီ။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ကြၽန္မ ေတြးလိုက္ရင္မလြဲပါဘူး။ ဧကႏၲဒီေကာင္မေလး ျမစ္ ကမ္းေဘးမွာ အေလအလြင့္ေတြလို လူးလာေလွ်ာက္ေနမွာပါ။ အင္း၊ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ျမစ္ထဲလိမ့္က် ၿပီးေရနစ္ပါလိမ့္မယ္’ (ခ) မစၥက္တူလီဗာသည္ ျပတင္းကိုဖြင့္ကာ မဂၢီအား အိမ္ထဲသို႔လာရန္ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေနရာတြင္ျပန္ထိုင္သည္။ ‘ရွင့္သမီး ပါးတဲ့နပ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလို႔ပါ။ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ ရွင့္သမီးဟာ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာ ႐ူးႏွမ္းႏွမ္းလို႔ထင္မိတယ္။ ေပါသလိုလိုပဲ။ တစ္ခါတေလ အိမ္ေပၚထပ္ကို တစ္ခုခု အယူခိုင္းလိုက္ရင္အိမ္ေပၚလည္းေရာက္ေရာ၊ ကြၽန္မခိုင္းလိုက္တာကို ေမ့သြားေရာ။ တစ္ခါတေလ ေတာ့ ျပတင္းေပါက္က ထိုးဝင္လာတဲ့ ေနေရာင္ထဲမွာ ထိုင္ၿပီးပါးစပ္က သီခ်င္းတညည္းညည္းနဲ႔ တေမ့တေမာေနေတာ့တာပဲ။ အ႐ူးလိုပါပဲရွင္။ ကြၽန္မမွာျဖင့္ ေအာက္ထပ္ကေန ေစာင့္ေနလိုက္ရတာ လည္ပင္းကိုရွည္လို႔။ အဲဒီေသြးမ်ိဳးေတာ့ ကြၽန္မဘက္က ေဆြမ်ိဳးေတြဆီမွာမရွိဘူးရွင့္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ မတို႔ဘက္မွာ အသားညိဳတာတစ္ေယာက္မွမပါဘူး’ ‘ဘာကြယ့္၊ မဟုတ္ကဟုတ္ကေျပာေရာ့မယ္။ တို႔သမီးေလးကလွပါတယ္ကြယ့္၊ လူၾကည့္ခံပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ႀကီးမ်ားလိုပဲ စာကိုလည္း ေဒါင္းေဒါင္းေျပးေအာင္ ဖတ္ႏိုင္တယ္ကြယ္’ ‘ဒါေပမဲ့ ဆံပင္ကေတာ့ ကြၽန္မဘယ္လိုပဲျပဳျပင္ေပးေပမဲ့ ၿဖီးေပးေပမဲ့ တြန႔္ေကာက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး’ ‘ျဖတ္ပစ္လိုက္ေပါ့ကြာ၊ ခပ္တိုတိုျဖတ္လိုက္ေပါ့’ မစၥတာတူလီဗာကေျပာသည္။ ‘ရွင္ ဘယ့္ႏွယ္ေျပာလိုက္တာလဲ။ ခုမွကိုးႏွစ္ရွိေသးတာရွင့္။ ဆံပင္ျဖတ္ဖို႔မေတာ္ေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ညီမဝမ္းကြဲလူစီကိုၾကည့္စမ္း၊ လူစီရဲ႕ဆံပင္ေလးေတြက အလိပ္အလိပ္ေကာက္ေနတယ္၊ ခ်စ္စရာေလးရွင္။ ကြၽန္မညီမ ဒီအင္မွာ လူစီလို သမီးေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုတာ ယုံႏိုင္စရာ ေတာင္မရွိဘူး။ အင္း မဂၢီ၊ မဂၢီ’ ထိုအခ်ိန္တြင္ မဂၢီသည္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ ‘ဟဲ့ မဂၢီ၊ ညည္းကိုေရစပ္မသြားနဲ႔လို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ၊ ဘာမွနားမေထာင္ဘူး။ ေအး ညည္းေတာ့လား၊ တစ္ေန႔ေန႔ ေရထဲက်ၿပီး စြပ္ခနဲနစ္ေနမွာ ျမင္ခ်ည္ေသး။ ဦးထုပ္ကို ဒီမွာခ်မထားနဲ႔ေဟ့။ အေပၚထပ္ယူသြားရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဖိနပ္ခြၽတ္။ ေနာက္ၿပီးမွ ခ်ဳပ္စရာရွိတာ သြားခ်ဳပ္ခ်ည္’ ‘အို ေမေမကလဲ၊ ဒီအပ္ခ်ဳပ္တဲ့အလုပ္ကို ကြၽန္မမလုပ္ခ်င္ပါဘူးဆိုေနမွပဲ’ မဂၢီ၏ အသံသည္ စိတ္ဆိုးသံ ပါသည္။ ‘ညည္းေဒၚႀကီး ဂလက္အတြက္ စားပြဲခင္းေလးတစ္ထည္ေလာက္ခ်ဳပ္မေပးခ်င္ဘူးလား ေအရယ္’ ‘ေဒၚႀကီးဂလက္အတြက္ဆိုရင္ ကြၽန္မ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးခ်င္ဘူး။ ေဒၚႀကီးကို ကြၽန္မ မႀကိဳက္ဘူး’ မဂၢီသည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ဦးထုပ္ကို ေမးသိုင္းႀကိဳးမွ ဆြဲကာ ထြက္သြားသည္။ ဖေအျဖစ္ သူမစၥတာ တူလီဗာကား တဟားဟားရယ္၍ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ‘သူေျပာတာကို ရွင္သေဘာက်တယ္။ အံ့ပါရဲ႕ရွင္၊ ရွင့္သမီး ဆိုးဖို႔ေတဖို႔ ရွင္ကအားေပးအား ေျမႇာက္လုပ္ေပးေနသလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ သူတို႔တူမကို ကြၽန္မတို႔က မသြန္သင္ဘူး၊ မဆုံး မဘူးလို႔သူ႔အေဒၚေတြကေျပာတာပဲ’ ၃။ ေက်ာင္းထားေရး မစၥတာတူလီဗာသည္ မစၥတာရီလီဘက္သို႔လွည့္ကာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ စိတ္အား ထက္သန္စြာေျပာသည္။ ‘ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုစဥ္းစားေနတယ္ခင္ဗ်’ ‘အင္း ဆိုးစမ္းပါဦး’ မစၥတာရီလီ၏ အသံသည္ စိတ္ဝင္စားလာသည့္ အသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူသည္ လူေအးတစ္ ေယာက္ျဖစ္သည္။ တည္ၿငိမ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တူလီဗာသည္ သူ႔ကို ယုံၾကည္ကိုးစားျခင္းျဖစ္ သည္။ ‘အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥ ခင္ဗ်၊ အဲဒါကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သားေလး တြမ္ကိစၥပါပဲ’ ထိုအခ်ိန္တြင္ မဂၢီသည္ မီးဖိုေဘး၌ စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ေနသည္။ တြမ္ဆိုေသာ နာမည္ ၾကား လိုက္သည္တြင္ မသိစိတ္ထဲ၌ ဘာမ်ားလဲဟုသိခ်င္လာၿပီး ႏိုးႏိုးၾကားၾကားျဖစ္ကာ ေခါင္းေထာင္လာ သည္။ နားစြင့္လာသည္။ ေစာေစာပိုင္းတြင္ တြတ္တြတ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ထိုအခါကပင္ စာအုပ္ ထဲစိတ္မေရာက္ေတာ့။ တြမ္နာမည္ၾကားလွ်င္ကား သိခ်င္ေဇာျပင္းျပလာသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ဘာမ်ား လဲဟုနားစြင့္ေနသည္။ တြမ္အေၾကာင္းမေကာင္းေျပာသံ ၾကားရမည္ဆိုလွ်င္ တြမ္ဘက္မွ ကာကြယ္ ရန္အသင့္ျပင္ထားသည္။ တြမ္ကို ဘယ္သူက မလိုစကားေျပာသလဲ၊ တြမ္မွာေဘးအႏၲရာယ္ေတြ႕ေန သလား။ ‘သူ႔ကိုမစ္ဆမ္းမားမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ပို႔ခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းသစ္ေပမဲ့ ေက်ာင္း ကေကာင္းပါတယ္’ ‘ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ေလာကမွာ ပညာေကာင္းေကာင္းတတ္ထားတာကေတာ့ အက်ိဳးေက်း ဇူးမ်ားတာပါပဲ။ သို႔ေပမဲ့ စာမတတ္ေပမယ့္လည္း စက္႐ုံပိုင္ရွင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ လယ္ပိုင္ရွင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲဟ’ မစၥတာရီလီ၏ စကားသည္အလြန္လွသည္။ ယဥ္ေက်းသည္။ ‘ဟာ ကြၽန္ေတာ္က တြမ္ကိုစက္ပိုင္ရွင္ဒါမွမဟုတ္ လယ္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေစခ်င္တာမွမဟုတ္ပဲ။ တြမ္ကို ပညာေကာင္းေကာင္းသင္ေပးမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရာင္းေရးဝယ္တာလုပ္ငန္းတစ္ခုခုထဲဝင္ခိုင္း မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမမွီခိုဘဲ သူ႔ဝမ္းသူ ေက်ာင္းႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။ ဒါမွသူကြၽန္ေတာ့္ကိုဒီကေကာ္မထုတ္ မွာဗ်’ မဂၢီသည္ ထိုစကားအားလုံးကိုစိုက္၍ နားေထာင္ေနသည္။ ၾကားရသမွ်ဆိုရင္ေတာ့ တြမ္ လူဆိုးပဲ၊ ေဖေဖကို အိမ္က ေကာ္ထုတ္ဖို႔ ႀကံစည္ေနပုံရတယ္၊ မျဖစ္ဖူး မျဖစ္ဖူး။ မဂၢီသည္ ထိုင္ေနရာ မွ ဝုန္းခနဲထလိုက္သည္။ လက္ထဲမွ စာအုပ္ပင္ ၾကမ္းေပၚသို႔ လြတ္က်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔အေဖ ဒူးႏွစ္လုံးၾကား ေျပးဝင္ၿပီး မ်က္ရည္ဝဲကာ ေဒါသသံေလးျဖင့္ ဤသို႔ဆိုသည္။ ‘ေဖေဖရယ္၊ ေဖေဖ့အေပၚမွာ တြမ္ဒါေလာက္ဆိုးမယ္မထင္ပါဘူး။ ကြၽန္မသိပါတယ္ ေဖေဖ ရယ္၊ သူ လူဆိုးမဟုတ္ပါဘူး’ ‘ဘာရယ္သမီး၊ ဘယ္သူမွ တြမ့္အေၾကာင္း မေကာင္းမေျပာရေတာ့ဘူးေပါ့၊ ဟုတ္လားသမီး။ ဟုတ္ပါတယ္ သမီးရယ္၊ တြမ္ဟာ လူလိမၼာေလးပါ’ ေျပာရင္းပင္ တူလီဗာသည္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္ေမာေနသည္။ မဂၢီလည္း ထိုစကားၾကားရမွ ေက်နပ္ကာ သူ႔အေဖ အပါးမွထြက္သြားသည္။ မဂၢီထြက္သြား လွ်င္ တူလီဗာသည္ သမီးအေၾကာင္း ေျပာျပန္သည္။ ‘ေအးဗ်၊ သူ ေယာက္်ားေလးမျဖစ္တာ သိပ္ကံဆိုးတာပဲ၊ သူသာေယာက္်ားျဖစ္ရင္ ရွိရွိသမွ် ေရွ႕ေနအားလုံးရဲ႕ ထိပ္ကခ်ည္းေနမွာပဲဗ်။ ပါးလိုက္နပ္လိုက္သမွ လြန္ေနတာပဲ’ ‘ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ားသားကေရာ မထိုင္းလွပါဘူးေနာ္’ရီလီကေမးသည္။ ‘တြမ္ကဒီလိုဗ်၊ သူ႔မွာ ဉာဏ္ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္မႈကိစၥကလြဲရင္ သူ ခ်က္ခ်က္ ခ်ာခ်ာရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စကားသိပ္မေျပာတတ္ဘူး၊ စကားနည္းတယ္၊ မသြက္ဖူး၊ စာဖတ္ဝါသနာမ ပါဘူး၊ စာလုံးေပါင္းလည္းမေတာ္ဘူးလို႔ေျပာၾကတာပဲ။ ခင္ဗ်ား အျမင္ပဲေလ။ မဂၢီလို သြက္သြက္မွ မဟုတ္တာ။ ႏႈတ္စ လွ်ာစရွိတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုေက်ာင္းပို႔ၿပီး စကားေျပာသြက္လာ ေအာင္၊ စာေကာင္းေကာင္းေရးတတ္လာေအာင္ သင္ေပးမလို႔။ လူရည္လည္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္သားကို တစ္ခုတည္းပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါကေတာ့ အခုကြၽန္ေတာ့္အေပၚ အႏိုင္ယူ သြားၾကတဲ့ လူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္သားဟာ တန္းတူျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါပါပဲ’ ‘ဟုတ္တယ္ တူလီဗာ၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာမွန္တယ္။ ခင္ဗ်ား ေသသြားရင္သူ႔အတြက္ ပိုက္ဆံ ေတြစုလိုက္စုပုံ ထားခဲ့တာထက္ေတာ့ အဲဒီပိုက္ဆံေတြကို ခင္ဗ်ားသားအတြက္ ပညာေပးရာမွာ သုံး လိုက္တာကေကာင္းတာေပါ့ဗ်’ ‘ဒါေၾကာင့္မစၥတာရီလီနဲ႔ တိုင္ပင္တာေပါ့ဗ်။ တြမ္နဲ႔သင့္ေလ်ာ္မယ့္ေက်ာင္းကို ခင္ဗ်ား ၫႊန္ ႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာပဲ’ မစၥတာရီလီသည္ အၾကာႀကီး စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးမွ ေျပာသည္။ ‘အခုေန ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူေတြ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ သားသမီးေတြကိုေတာ့ အတန္းေက်ာင္း မပို႔ေစခ်င္ဘူး။ ပိုက္ဆံ အကုန္ခံႏိုင္မယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ပညာေကာင္းရေအာင္၊ အၾကားအျမင္ျပည့္ျပည့္စုံစုံရေအာင္ ဆရာ ေကာင္းရွာရမွာပဲ။ အဲဒီဆရာေကာင္းဟာလည္း ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ထဲက ျဖစ္ရမယ္။ အဲသူ႔လိုဆရာမ်ိဳး လက္ထဲကေလးကိုအပ္လိုက္မွာပဲ။ အဲဒီဆရာမ်ိဳးကို ကြၽန္ေတာ္သိတာေပါ့ဗ်။’ မစၥတာတူလီဗာ၏ မ်က္ႏွာသည္ ထက္ထက္သန္သန္ျဖစ္လာသည္။ ‘ကဲ...ကဲဗ်ာ ဆိုစမ္းပါ ဦး၊ ေျပာစမ္းပါဦး’ ‘သူက ေအာက္စဖို႔ထြက္ဗ်၊ သူမ်ားကို ပညာသင္ေပးဖို႔လည္း သိပ္ဝါသနာပါတယ္၊ စိတ္ ထက္သန္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အၿမဲမျပတ္စာဖတ္ေနတယ္။ ေအး၊ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စကိုေတာ့ သင္ေပးဖို႔ဝန္မေလးပါဘူးတဲ့။ ကေလးေတြကိုလည္း အိမ္သားတစ္ေယာက္လို ထိန္းသိမ္းၾကည့္ရႈမွာပဲ။ စတယ္လင္းရဲ႕ ကြပ္ကဲမႈေအာက္မွာ ရွိရမယ္ေပါ့ဗ်ာ’ ‘ဒါျဖင့္ မစၥတာစတယ္လင္းကေရာ အခေၾကးေငြဘယ္လိုယူမွာတဲ့တုံး’ တူလီဗာ၏စိတ္ထဲတြင္ စတယ္လင္းဆိုေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္ထူးသည္ ေက်ာင္းလခ အဆမတန္ ယူလိမ့္မည္ဟု ေတြးထင္ေနသည္။ ‘တျခား ခင္ႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲဒီလို စာသင္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းလခအျဖစ္ ေပါင္တစ္ရာ့ငါးဆယ္ ေတာင္းတာၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ဒီခင္ႀကီးက မစၥတာစတယ္လင္းေလာက္ ေတာင္ ေတာ္တာမဟုတ္ဘူးဗ်’ ‘တစ္ရာ့ငါးဆယ္၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ေပးရလိမ့္မယ္လို႔အစကမေတြးမိဘူးဗ်ာ’ ‘ပညာေကာင္းရဖို႔ ေဈးႀကီးေပးရတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္မဟုတ္လားဗ်၊ ဒါေပမဲ့ စတယ္လင္း ကလူကတ္သတ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားသားကို တစ္ရာနဲ႔လည္း သင္ေပးမွာပါပဲ။ ခင္ဗ်ား သေဘာ က်တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ဆီကို ကြၽန္ေတာ္ စာေရးေပးႏိုင္ပါတယ္’ မစၥတာရီလီသည္ အေရာင္းအဝယ္သမားျဖစ္သည္။ သူ႔အက်ိဳးစီးပြားအတြက္လည္း အကြက္ အကြင္းျမင္တတ္သူျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္မစၥတာ စတယ္လင္းကို သူေကာင္းေကာင္းမသိ။ သို႔ေသာ္ စတယ္လင္းသည္ မစၥတာ တင္မဆန္၏ သမက္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တင္မဆန္ဆိုသည္မွာ သူတို႔ ေဒသ၏ အေရးပါသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ တင္မဆန္ႏွင့္အဆက္အသြယ္ရၿပီဆိုလွ်င္ ေရာင္းေရးဝယ္တာ ၌အေပါက္အလမ္းအသစ္မ်ားပြင့္လာႏိုင္သည္။ ယခုမူ သူ႔အႀကံဉာဏ္ကိုေပးခဲ့ၿပီ။ အႀကံဉာဏ္လိုသည့္သူတစ္ေယာက္ ေက်နပ္လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အႀကံဉာဏ္ ေပးႏိုင္ သည္ဆိုျခင္းမွာလည္း စိတ္ခ်မ္းသာစရာအျဖစ္တစ္ခုမဟုတ္လား။ ၄။ ေမွ်ာ္လင့္တုန္း (က) မဂၢီသည္ သူ႔အေဖႏွင့္အတူ တြမ္ကိုလိုက္၍ႀကိဳခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္သူ႔အေဖက မေခၚ။ ထိုေန႔ မ နက္ပိုင္းတြင္ မိုး႐ြာထားသျဖင့္ ေနခဲ့ဟုဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဂၢီသည္ စိတ္မခ်မ္းသာ၊ မေနခဲ့ခ်င္၊ ဇြတ္လိုက္မည္ဟု ပူဆာသည္။ မရ။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မစၥက္တူလီဗာက မဂၢီ၏ေခါင္းကိုၿဖီးေပးသည္။ မဂၢီစိတ္ေကာက္ေနသည္။ အေမၿဖီးေပးထားသည့္ ဆံပင္ေကာက္ကေလးကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ခ်င္ သည္။ မေက်နပ္ခ်က္ရွိေနသျဖင့္ ဆႏၵျပလိုစိတ္ျပင္းထန္လာသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေမ့ေရွ႕မွ ထြက္ ေျပးကာသူ႔ေခါင္းတစ္ခုလုံးကို ေရဇလုံထဲသို႔ ႏွစ္ခ်လိုက္သည္။ ‘ဟဲ့ မဂၢီ၊ မဂၢီ၊ အို ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ’ မစၥက္တူလီဗာသည္ ဝက္မွင္ဘီးကို ကိုင္ကာ အံ့အား သင့္ေနသည္။ ‘နင္ ဒီေလာက္ဆိုးလွဘယ္ျဖစ္ပါ့မတုံး၊ နင့္ေဒၚႀကီးဂလက္နဲ႔ ေဒၚေလးပူးလက္တို႔ ေနာက္အပတ္လာရင္ တိုင္ေျပာလိုက္မယ္ေနာ္။ ေအး ဒီလိုဆိုရင္ နင့္ကို သူတို႔ခ်စ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အမယ္ေလး သမီးေလးရယ္ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ အက်ႌအသစ္ေလးလည္း တစ္ထည္လုံး ေရစိုကုန္ၿပီ။ ရစရာမရွိေတာ့ဘူး။ နင္ ဆိုးတာေပတာေတြကို လူေတြကဘာေျပာၾက... ’ ထိုစကားမ်ားကို မဂၢီမၾကားရေတာ့ၿပီ။ မဂၢီသည္ အိမ္ေပၚထပ္သို႔တက္သြားႏွင့္ၿပီ။ မဂၢီသည္ သူ႔ယမင္း႐ုပ္ကေလးကို လိုက္ရွာသည္။ ေဟာ...ေတြ႕ၿပီ။ ယမင္း႐ုပ္ကေလး၏ ပါး စုန႔္ကေလးမ်ားသည္ နီရဲေနသည္။ ယခုကားေျခေထာက္ပင္ ျပဳတ္ေနၿပီ။ ယခင္က အလွတို႔လည္း မရွိေတာ့။ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေနၿပီ။ အေၾကာင္းမွာ ယမင္း႐ုပ္ကေလးသည္ မဂၢီ၏ ေဒါသမီးတို႔ ၿငိမ္းသတ္ရာ ဓားစာခံလည္း ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။ မဂၢီ၏ဘဝတြင္ ေဒါသႀကီး သုံး ေဒါသေပါက္ကြဲခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ယမင္း႐ုပ္ကေလး၏ ေခါင္းထက္၌ သံမႈိသုံးေခ်ာင္း စိုက္ တြယ္လ်က္သားရွိေနသည္။ သံမႈိသုံးေခ်ာင္းအနက္ တတိယအေခ်ာင္းကားခပ္နာနာ အႏွက္ခံရသည့္ သံမႈိျဖစ္သည္။ ထိုအႀကိမ္တြင္မူ ယမင္း႐ုပ္ကေလးအား ေဒၚႀကီးဂလက္ အမွတ္ျဖင့္ ေဒါသေပါက္ကြဲ ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္မူ မဂၢီစိတ္ထဲ၌ အေတြးတစ္မ်ိဳး ဝင္လာသည္။ ယမင္း ႐ုပ္ကေလး၏ ေခါင္းထက္တြင္ သံမႈိမ်ားကိုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္႐ိုက္သြင္းေနခဲ့လွ်င္ အကယ္၍ ေဒါသ အိုးႀကီးေပါက္ကြဲလာသျဖင့္ အုတ္နံရံႏွင့္ ကိုင္ေဆာင့္ရန္ ႀကဳံႀကိဳက္လာခဲ့ေသာ္ ယမင္း႐ုပ္ကေလး၏ ေခါင္းသည္ သံမႈိအခံေၾကာင့္ မာေရေက်ာေရရွိေနေတာ့မည္။ ေနာင္တြင္ နာစရာရွိလွ်င္ နာေတာ့မည္ မဟုတ္ဟူေသာ အေတြးဝင္လာျပန္သည္။ တစ္ဖန္ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ေတြးမိျပန္ေသးသည္။ ေဒါသအိုး သည္ အစဥ္ေပါက္ကြဲေနမည္မဟုတ္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ေျပၿငိမ္းသြားသည္သာျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ေဒါသေျပကာ ယမင္း႐ုပ္ကေလးကို ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ရမည့္အခါတို႔ႏွင့္ ႀကဳံလာခဲ့ေသာ္ သံမႈိႏွက္သည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္သည္ ျပင္းလြန္းသျဖင့္ အလြယ္တကူေပ်ာက္ကင္းႏိုင္မည္မဟုတ္။ ေဒၚႀကီးဂလက္ ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ျပင္းျပင္းခံရလွ်င္ သနားစရာေကာင္းေသးသည္မဟုတ္လား။ ထို စိတ္ကူးဝင္လာသည္မွစ၍ မဂၢီသည္ ယမင္း႐ုပ္ကေလး၏ ေခါင္းထက္သို႔ သံမႈိမႏွက္ေတာ့။ စိတ္ဆိုး လာလွ်င္ ေခါင္းကိုကိုင္ကာ မီးဖိုေခါင္းတိုင္ႏွင့္ နာနာပြတ္သည္။ အုတ္ခဲၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ နာနာတိုက္ လိုက္သည္။ ယေန႔ နံနက္ပိုင္းတြင္လည္း တြမ္အား အႀကိဳသြားသည္ကို မလိုက္ရသျဖင့္ ယမင္း႐ုပ္ ကေလး၏ ေခါင္းကိုအုပ္ခဲၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ နာနာပြတ္မိသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ပြတ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ခဏ နားကာ ရႈိက္၍ ရႈိက္၍ငိုျပန္သည္။ ငိုရာမွ အရွိန္ရလာသည့္အခါ ေဒါသမီးလွ်ံေလး လူတက္လာၿပီး ေနာက္ ယမင္း႐ုပ္ေလး၏ ေခါင္းကိုကိုင္ကာ နံရံႏွင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ျပန္သည္။ တစ္ဖန္ ရႈိက္ရင္း ရႈိက္ရင္းႏွင့္ပင္ ေဒါသမီးလွ်ံသည္ ငုပ္၍ လွ်ိဳး၍သြားျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ အခ်ိန္ေညာင္းလာသည့္အခါ ရႈိက္သံသည္လည္း တိုးလာသည္။ ရႈိက္သည့္အခ်ိန္သည္ လည္း တစ္ႀကိမ္ႏွင့္တစ္ႀကိမ္ ေဝး၍ေဝး၍လာသည္။ ထိုအခိုက္တြင္ ေနေရာင္ျခည္သည္ အခန္းထဲ သို႔ ႐ုတ္တရက္ထိုးဝင္လာေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ကား ေစာေစာပိုင္းက မိုးတိမ္ဖမ္းစားခံရေသာ ေနမင္းသည္ ယခုလြတ္ေျမာက္လာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ျမစ္ကမ္းဆီမွေရရဟတ္သံကေလးသည္ တိုး ရာမွက်ယ္လာသည္။ က်ယ္ရာမွ ခ်စ္စရာေကာင္းလာသည္။ နားအစုံတြင္ နားဝင္ပီယံျဖစ္လာသည္။ ေဟာ...ၾကည့္ပါဦး၊ “ယက္”ကေလး၊ ငါ့ေခြးျဖဴညိဳကေလး၊ ငါ့ကိုရွာမေတြ႕လို႔ ဟိုေျပး၊ ဒီေျပး ေျပးေနပါလား။ (ခ) မဂၢီသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေအာက္ထပ္သို႔ ေျပးဆင္းလာသည္။ ေလွကားထစ္ဆုံးလွ်င္ သူ႔အေမ ကိုသတိရသျဖင့္ ရွိ မရွိ ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။ ၿပီးမွၿခံထဲသို႔ ေျပးဆင္းသြားကာ သီခ်င္းေလး တညည္း ညည္းႏွင့္ပတ္ခ်ာလွည့္၍ကေနသည္။ ‘ယက္ ယက္ေရ၊ တြမ္ ျပန္လာေတာ့မယ္ေဟ့’ ယက္လည္း သူ႔သခင္မေလးႏွင့္အတူ က သည္။ သခင္မေလးကို ပတ္၍ေျပးရင္း တဝုတ္ဝုတ္ေဟာင္သံေပးသည္။ ‘ေဟး မဂၢီေလး၊ ဒီအတိုင္း ပတ္ခ်ာယမ္းၿပီး က ေနရင္ ေခါင္းမူးၿပီး႐ႊံ႕ထဲ လဲမယ္ဗ်ား။ သတိ ထား’ စက္ဆရာလုက မဂၢီကိုသတိေပးသည္။ လုသည္ သူတို႔စက္မွ ဆရာႀကီး ျဖစ္သည္။ အရပ္ရွည္ သည္။ ပခုံးက်ယ္က်ယ္၊ ရင္အုပ္ကားကား၊ သူငယ္အိမ္နက္နက္၊ ဆံပင္နက္နက္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး တြင္ ဂ်ဳံမႈန႔္မ်ား ေပက်ံေနသည္။ မဂၢီသည္ ဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ က ေနရာမွ ရပ္လိုက္သည္။ ‘စက္ထဲကို ရွင္နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ရမလား လု’ စက္ထဲ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္လုပ္ရသည္ကို မဂၢီေပ်ာ္သည္။ စက္ထဲေရာက္လွ်င္ ဟိုေနရာ ဝင္ေမႊလိုက္၊ ဒီေနရာမွာရပ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ေငးေမာလိုက္ လုပ္ေနခ်င္သည္။ စက္သံသည္ ဟိန္းေန သည္။ မိုးခ်ဳန္းသလားထင္ရသည္။ ဧရာမ ေက်ာက္တုံးႀကီးမ်ားသည္ ေ႐ြ႕လ်ားေနသည္ကိုလည္း ရင္ သပ္ရႈေမာေတြ႕ရ ျမင္ရသည္။ ထိုပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သူသည္အလိုလိုႀကီးမားလာသည္။ ဧရာမပုဂၢိဳလ္ ႀကီးျဖစ္လာသည္ဟု သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ထင္လာမိသည္။ စက္႐ုံထဲ ေရာက္သြားၿပီးလွ်င္လည္း အရာရာ တို႔သည္ ဂ်ဳံမႈန႔္အလိမ္းလိမ္း ေပက်ံေနသျဖင့္ ျဖဴဆြတ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဂ်ဳံမႈန႔္သည္ သူ႔ႏွာ ေခါင္းဝထဲသို႔ ခ်ိဳခ်ိဳျမျမတိုးဝင္လာသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ မဂၢီအဖို႔ ဤဂ်ဳံစက္ကေလးသည္ သူ႔အိမ္ သူ႔ၿခံ၊ သူ႔အိမ္သားမ်ားမွ လြဲလွ်င္ သူ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ေမြ႕စရာ ကမာၻေလးတစ္ခုဟု ထင္မိသည္။ လု အလုပ္လုပ္သည့္ေဘးတြင္ ဂ်ဳံေစ့ပုံႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ ဂ်ဳံေစ့ပုံေပၚတြင္ မဂၢီတက္၍ထိုင္ သည္။ ‘ဒီမွာ လု၊ သမၼာက်မ္းစာကလြဲရင္ ရွင္ ဘာစာအုပ္မွ မဖတ္ဘူးဟုတ္လား’ ‘မဟုတ္ေသးဘူးဗ်၊ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဘာေျပာရမလဲ။ ဒီလိုေလ ကြၽန္ ေတာ္က စာဖတ္တဲ့လူမွမဟုတ္တာ။ ကြၽန္ေတာ္စာမဖတ္ပါဘူး’ ‘ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မစာအုပ္ေတြရွင့္ကို ဖတ္ဖို႔ငွားမယ္ေလ။ ဖတ္မယ္မဟုတ္လား။ ကြၽန္မဆီမွာ ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့သိပ္ေကာင္းတဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိတယ္’ ‘မျဖစ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ဒတ္ခ်္ လူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း။ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္က ဂ်ဳံေစ့စာရင္း၊ ဂ်ဳံမႈန႔္ စာရင္းကို မွတ္ရတဲ့အလုပ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ပိုမရွိပါဘူး။ စက္႐ုံအလုပ္က လြဲရင္ တျခားသိစရာ၊ မွတ္စရာေတြအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ပါဘူး’ ‘ဘာ၊ ရွင္လည္း ကြၽန္မအစ္ကို တြမ္လိုပဲ။ တြမ္တစ္ေယာက္ဟာစာလည္းမဖတ္ခ်င္ဘူး။ ကြၽန္မေလ ေဟာဒီေလာကႀကီးထဲမွာ တြမ္ကိုအခ်စ္ဆုံးပဲ။ တျခားဟာေတြထက္ တြမ္ကို ပိုၿပီးခ်စ္ တယ္သိလား လု။ ကြၽန္မႀကီးလာရင္ တြမ္နဲ႔အတူေနမယ္။ တြမ္ရဲ႕အိမ္ကိုလိုက္ၿပီး အိမ္မႈကိစၥေတြ လုပ္ေပးေနမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမသိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုလည္း သူ႔ကိုကြၽန္မေျပာျပႏိုင္မယ္။ တြမ္ေလ သူစာအုပ္ေတြကို မခ်စ္ေပမဲ့ သူမဆိုးပါဘူး။ တြမ့္မွာ ဉာဏ္ရွိပါတယ္။ ၾကာပြတ္လွလွေလးေတြလည္း တြမ္ လုပ္တတ္တယ္။ ယုန္အိမ္လွလွေလးေတြလည္း တြမ္ ေဆာက္တတ္တယ္’ ‘ေဟ ဟုတ္လား။ တြမ္ ဝမ္းနည္းသြားေတာ့မွာပဲကြယ္။ အခု ယုန္ေလးေတြအားလုံး ေသကုန္ ၿပီ’လုကေျပာသည္။ ‘ေသကုန္ၿပီ’မဂၢီ အထိတ္တလန႔္ ေအာ္ဟစ္ၿပီးေနာက္ ဂ်ဳံေစ့ပုံေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ‘ဟို နား႐ြက္ႀကီးႀကီး အေျပာက္ေျပာက္ေတြနဲ႔ ယုန္ေလးေရာ ေသၿပီေပါ့။ တြမ္မွာ အဲဒီ ေကာင္ေလး ဝယ္ရတာသူစုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကုန္ေရာ’ ‘ဟုတ္တယ္ မဂၢီ၊ အားလုံး ေသသြားၿပီ’ ‘အိုး လုရယ္၊ သူ႔ယုန္ေလးေတြကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ တြမ္က မွာသြားတယ္။ ေန႔တိုင္း သြားၿပီးၾကည့္ ပါလို႔လည္း ကြၽန္မကို မွာတယ္။ ကြၽန္မက သြားၾကည့္ဖို႔ေမ့ေနတယ္။ ကြၽန္မ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ကြၽန္မ ကိုစိတ္ဆိုးေတာ့မွာပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ သိပ္စိတ္ဆိုးမွာပဲ။ ကြၽန္မ သိတယ္။ ကြၽန္မလည္း စိတ္မေကာင္း ပါဘူး။ အမယ္ေလး ကြၽန္မ ဘာလုပ္ရမလဲ’ မဂၢီ၏ပါးတြင္ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနသည္။ ‘သိပ္လည္း ပူမေနပါနဲ႔၊ ကဲ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္၊ လိုက္ဦးမလား’ ............. အဂၤလိပ္ဂႏၳဝင္ဝတၳဳ စာေရးဆရာမ George Eliot ၏ ‘The Mill on the Floss’ ကို စာေရးဆရာႀကီး ဆရာေက်ာ္ေအာင္က ဘာသာျပန္ထားသည့္ ‘ျမစ္ကမ္းေပၚကစက္႐ံုကေလး’ ( ဘာသာျပန္အခန္းဆက္ဝတၳဳ႐ွည္ ) အပိုင္း ( ၂ ) ကို မနက္ျဖန္ ည ( ၈ ) နာရီအခ်ိန္တြင္ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပေပးသြားပါမည္။ ဆရာေက်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ေသာ ‘ျမစ္ကမ္းေပၚကစက္႐ံုကေလး’ ဘာသာျပန္ဝတၳဳကို အပတ္စဥ္ စေနေန႔ႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႕ ညစဥ္ ( ၈ ) နာရီအခ်ိန္တိုင္း ပံုမွန္ ေဖာ္ျပေပးသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါသည္။ …………. အကယ္၍ ဝန္ဇင္းစာခ်စ္သူတို႔က ဒီစာအုပ္ကို ႏွစ္သက္လို႔ အပိုင္ဝယ္ယူ ဖတ္႐ႈခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒီပို႔စ္မွာပါတဲ့ *ဝယ္မည္* ကိုႏွိပ္ၿပီး ဖုန္းထဲမွာ ထည့္သြင္းဖတ္႐ႈႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစခင္ဗ်ာ။ “ဝန္ဇင္းစာခ်စ္သူတို႔က ဘာသာျပန္ဝတၳဳေကာင္းေတြကို ႏွစ္သက္သေဘာက်တယ္ဆိုရင္ ဒီပို႔စ္ကို Like နဲ႔ Share ေပးခဲ့ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္၊ အႀကံျပဳလိုသည္မ်ားကိုလည္း ပို႔စ္ရဲ႕ Comment Box ထဲမွာ ေရးသားမွ်ေဝခဲ့ႏုိင္ပါတယ္လို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါရေစခင္ဗ်” ............. ဝန္ဇင္းပရိသတ္ႀကီးကို ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ …
